Wyrok NSA z dnia 1 sierpnia 2019 r., sygn. II FSK 2915/17

Informacje zawarte w ewidencji nieruchomości na potrzeby wymiaru i poboru podatków wywierają skutki materialnoprawne. Nie można aprobować tezy, że dane z ewidencji gruntów i budynków mogą być dla potrzeb wymiaru podatku od nieruchomości korygowane w odrębnym postępowaniu przez organ podatkowy, za pomocą każdego dopuszczonego prawem dowodu. Dopiero zmiana zapisów w ewidencji gruntów i budynków (dokonana przez uprawnione do tego organy geodezyjne) będzie mogła stanowić podstawę do ewentualnego wznowienia postępowania wymiarowego.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodnicząca - Sędzia NSA Grażyna Nasierowska (sprawozdawca), Sędzia NSA Maciej Jaśniewicz, Sędzia NSA (del.) Zbigniew Romała, Protokolant Agata Milewska, po rozpoznaniu w dniu 1 sierpnia 2019 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej A. D. i L. D. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 25 maja 2017 r. sygn. akt I SA/Wr 59/17 w sprawie ze skargi A. D. i L. D. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Wałbrzychu z dnia 27 października 2016 r. nr [...] w przedmiocie łącznego zobowiązania pieniężnego za 2016 r. oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

1. Zaskarżonym wyrokiem z 25 maja 2017 r., sygn. akt I SA/Wr 59/17, Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu oddalił skargę A. D. i L. D. (dalej: skarżący) na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Wałbrzychu (dalej: organ odwoławczy, SKO) z 27 października 2016 r. w przedmiocie łącznego zobowiązania pieniężnego za 2016 r.

2. W skardze kasacyjnej od powyższego wyroku skarżący zarzucili naruszenie następujących przepisów:

I. na podstawie art. 174 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. - Dz. U. z 2017 r. poz. 1369 z późn. zm., dalej: p.p.s.a.) naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.:

1) art. 145 § 1 pkt 1 lit. a p.p.s.a. w zw. z art. 7 ust. 1 pkt 4 lit. b ustawy z dnia 12 stycznia 1991 roku o podatkach i opłatach lokalnych (tj. - Dz. U. z 2016 r. poz. 716, z późn. zm., dalej: u.p.o.l.) poprzez błędną wykładnię pojęcia budynek gospodarczy i uznanie, że samodzielny i wyodrębniony lokal niemieszkalny będący faktycznie częścią budynku położonego na gruncie gospodarstwa rolnego nie może być uznany za budynek gospodarczy w rozumieniu powyższego przepisu, podczas gdy po pierwsze, skoro samodzielny i wyodrębniony lokal mieszkalny może być odrębnym przedmiotem opodatkowania, to może być również objęty przedmiotowym zwolnieniem podatkowym, po drugie, dla celów opodatkowania samodzielny i wyodrębniony lokal mieszkalny można zakwalifikować jako budynek gospodarczy, ponieważ z uwagi na faktyczny sposób używania spełnia on nie tylko definicję budynku, ale także budynku gospodarczego, po trzecie, samodzielny i wyodrębniony lokal skarżących jest bezsprzecznie położony na gruncie gospodarstwa rolnego i służy wyłącznie działalności rolniczej, po czwarte, wobec braku w u.p.o.l. legalnej definicji budynku gospodarczego należy posłużyć się definicją określoną w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (t.j. - Dz. U. z 2015 poz. 1422 z późn. zm., dalej: rozporządzenie), zgodnie z którą za budynek gospodarczy należy uznać budynek przeznaczony do niezawodowego wykonywania prac warsztatowych oraz do przechowywania materiałów, narzędzi, sprzętu i płodów rolnych służących mieszkańcom budynku mieszkalnego, budynku zamieszkania zbiorowego, budynku rekreacji indywidualnej, a także ich otoczenia, a w zabudowie zagrodowej przeznaczony również do przechowywania środków produkcji rolnej i sprzętu oraz płodów rolnych;