Wyrok NSA z dnia 15 marca 2019 r., sygn. I FSK 574/17

Zarzut naruszenia art. 141 § 4 P.p.s.a. jako samodzielnej podstawy kasacyjnej może być skutecznie postawiony w sytuacji, gdy uzasadnienie wyroku nie zawiera wszystkich elementów, wymienionych w tym przepisie oraz gdy w ramach przedstawienia stanu sprawy, wojewódzki sąd administracyjny nie wskaże, jaki i dlaczego stan faktyczny przyjął za podstawę orzekania. Naruszenie to musi być przy tym na tyle istotne, aby mogło mieć wpływ na wynik sprawy.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Danuta Oleś, Sędzia NSA Izabela Najda-Ossowska, Sędzia del. WSA Elżbieta Olechniewicz (sprawozdawca), Protokolant Anna Błażejczyk, po rozpoznaniu w dniu 15 marca 2019 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej M.S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 30 grudnia 2016 r. sygn. akt I SA/Lu 649/16 w sprawie ze skargi M.S. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Lublinie z dnia 23 maja 2016 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za I, II, III i IV kwartał 2011 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od M.S. na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Lublinie kwotę 4.050 (słownie: cztery tysiące pięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1. 1. Wyrok Sądu pierwszej instancji oraz skarga kasacyjna.

1.1. M.S. (dalej: Skarżąca) skargą kasacyjną zaskarżyła w całości wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 30 grudnia 2016 r., sygn. akt I SA/Lu 649/16. Wyrokiem tym Sąd oddalił jej skargę na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Lublinie (dalej: Dyrektor IS) z dnia 23 maja 2016 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług za poszczególne kwartały 2011 r.

1.2. Na tle przeprowadzonej przez Sąd pierwszej instancji kontroli legalności decyzji Dyrektora IS zasadnicza kwestia sporna sprowadzała się do oceny, czy usługi opisane w wystawionych przez Skarżącą fakturach jako "bieżące naprawy i przeglądy maszyn" zostały faktycznie przez nią wykonane na rzecz wymienionych w tych fakturach spółek z o.o. (tj. Z. sp. z o.o. oraz P. sp. z o.o.). Organ podatkowy przyjął bowiem, że faktury te nie dokumentowały rzeczywistych czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług i w konsekwencji dokonał Skarżącej odmiennego rozliczenia podatku VAT od wykazanego przez nią w deklaracjach (kwestionując podatek należny z tych faktur) oraz określił na podstawie art. 108 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535, z późn. zm.; dalej: u.p.t.u.) podatek do zapłaty. Sąd pierwszej instancji zaaprobował takie stanowisko, z czym z kolei Skarżąca się nie zgodziła.