Wyrok NSA z dnia 19 lutego 2019 r., sygn. II FSK 3081/18

Nie można zatem zasadnie wywodzić, że z zasad prawdy materialnej, zupełności materiału dowodowego oraz swobodnej oceny dowodów (art. 122, art. 187 § 1 i art. 191 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa - Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) należy wyprowadzić obowiązek organu podatkowego prowadzenia postępowania w kierunku konieczności dokonywania ustaleń faktycznych co do okoliczności, które wynikają wprost ze stanowiska samego podatnika. Wynikające z tych przepisów obowiązki związane m.in. z ciężarem dowodzenia nie mogą oznaczać obciążenia organów podatkowych nieograniczonym obowiązkiem poszukiwania faktów, które same wynikają z twierdzeń strony i dodatkowo znajdują oparcie w zgromadzonych już dowodach.

Teza urzędowa

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA: Maciej Jaśniewicz (sprawozdawca), Sędzia NSA Antoni Hanusz, Sędzia WSA (del.) Mirosław Surma, po rozpoznaniu w dniu 19 lutego 2019 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej "C." sp. z o.o. z siedzibą w S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 29 maja 2018 r. sygn. akt I SA/Sz 258/18 w sprawie ze skargi "C." sp. z o.o. z siedzibą w S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Szczecinie z dnia 27 lutego 2018 r. nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za grudzień 2015 r. oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

1.1. Zaskarżonym wyrokiem z dnia 29 maja 2018 r., sygn. akt I SA/Sz 258/18, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie oddalił skargę C. sp. z o.o. z siedzibą w S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Szczecinie z dnia 27 lutego 2018 r. w przedmiocie podatku od nieruchomości za grudzień 2015 r. Treść uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia dostępna jest na stronie internetowej http://orzeczenia.nsa.gov.pl/ (dalej zwana: "CBOSA").

1.2. Decyzją z dnia 27 lutego 2018 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Szczecinie utrzymało w mocy decyzję Prezydenta Miasta S. z dnia 12 grudnia 2017 r. w sprawie określenia skarżącej i pozostałym współwłaścicielom i współużytkownikom wieczystym nieruchomości gruntowej zabudowanej położonej w S. zobowiązania w podatku od nieruchomości za grudzień 2015 r. w łącznej kwocie 3502,00 zł od gruntów związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, od powierzchni użytkowej budynków lub ich części związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej oraz od budowli związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej. Składając odwołanie od decyzji organu I instancji Spółka wskazała, że kwestie związane z faktycznym posiadaniem nieruchomości wspólnej są kluczowe z punktu opodatkowania podatkiem od nieruchomości, gdyż decydują o zastosowaniu bądź art. 3 ust. 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2017, poz. 1785 ze zm.; dalej zwana: "u.p.o.l."), bądź art. 3 ust. 4 u.p.o.l. Strona wskazała, że wszyscy ustaleni przez organ współwłaściciele korzystają z nieruchomości wspólnej jednakże posiadanie przez poszczególnych współwłaścicieli nieruchomości wspólnej odbywa się w sposób niezgodny z proporcją wynikającą z posiadanych przez nich udziałów w prawach do nieruchomości. Strona zaznaczyła przy tym, że sama faktycznie włada jedynie powierzchnią 1350 m2 gruntu oraz 630 m2 budynków choć zgodnie z proporcją posiadanych udziałów w prawach do nieruchomości powinna władać powierzchnią około 2.350 m2 gruntu i 1.130 m2 budynków. Następnie w skardze do WSA w Szczecinie na decyzję organu II instancji strona zarzuciła: naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 233 § 1 pkt 1 w związku z art. 21 § 1 pkt 1 i 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.; dalej zwana: "Ordynacja podatkowa") oraz naruszenie art. 2, art. 3 ust. 1 i ust. 4 u.p.o.l. poprzez błędne ustalenie kręgu podatników i ciążących na nich zobowiązań w podatku od nieruchomości; art. 3 ust 4 u.p.o.I. poprzez błędną wykładnię i w następstwie nieuprawnione zastosowanie przedmiotowego przepisu do stanu faktycznego; art. 3 ust 3 u.p.o.I. poprzez błędną wykładnię i w następstwie nie zastosowanie przedmiotowego przepisu, tj. nie uznanie, iż w sprawie podmiotem na którym ciąży obowiązek podatkowy jest posiadacz samoistny, gdyż włada nieruchomością w zakresie przekraczającym jego udział we współwłasności. W uzasadnieniu zarzutów skargi skarżąca zajęła stanowisko analogiczne do prezentowanego w treści odwołania od decyzji organu I instancji wskazując, że warunkiem zastosowania art. 3 ust.4 u.p.o.l. jest faktyczne władanie przez nią rzeczą/lokalem objętym współwłasnością w takiej części jaka odpowiada wielkości jej udziału we współwłasności. W sytuacji, gdzie wszyscy inni współwłaściciele poza skarżącą władają nieruchomością w zakresie przekraczającym ich udział we współwłasności, zastosowanie winien znaleźć art. 3 ust. 3 u.p.o.l.