Wyrok NSA z dnia 5 marca 2019 r., sygn. I FSK 385/17

Jakkolwiek pojęcie działalności gospodarczej zdefiniowane w przepisach ustawy o VAT, ma charakter bardzo szeroki, to nie może ono prowadzić do interpretacji, w której każda odpłatna dla właściciela czynność prawna odnosząca się do nieruchomości, utożsamiona będzie z działalnością gospodarczą. Należy mieć bowiem na względzie, że jakkolwiek art. 15 ust 1 ustawy o VAT za nieistotny przyjmuje cel czy rezultaty działalności gospodarczej, to na gruncie konkretnego stanu faktycznego, ocena założonych i oczekiwanych przychodów, także może wspomagać interpretację co do celu podejmowanych działań.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Izabela Najda - Ossowska (sprawozdawca), Sędzia NSA Hieronim Sęk, Sędzia WSA del. Agnieszka Jakimowicz, Protokolant Katarzyna Nowik, po rozpoznaniu w dniu 5 marca 2019 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Ministra Rozwoju i Finansów (obecnie Szefa Krajowej Administracji Skarbowej) od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 7 grudnia 2016 r. sygn. akt I SA/Wr 949/16 w sprawie ze skargi W. P. na interpretację indywidualną Ministra Finansów z dnia 10 maja 2016 r. nr ILPP1/4512-1-185/16-2/JKu w przedmiocie podatku od towarów i usług 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od Szefa Krajowej Administracji Skarbowej na rzecz W.P. kwotę 360 (trzysta sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1. Skarga kasacyjna złożona została od wyroku z 7 grudnia 2016 r., w którym Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a w związku z art. 146 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm., dalej: P.p.s.a.) uchylił zaskarżoną przez W. P. (Skarżąca) interpretację indywidualną Ministra Finansów (Organ) z 10 maja 2016 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług.

2. Sąd wskazał, że we wniosku o interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego skarżąca podała, że 14 kwietnia 1997 r. wraz z mężem nabyła na prawach wspólności ustawowej udział 2/3 w niezabudowanej działce gruntu nr [...] o powierzchni 1,7481 ha, położonej w miejscowości K., gmina D.. Pozostały udział w nieruchomości (1/3) nabyli, na prawach wspólności ustawowej małżeńskiej, córka skarżącej z mężem. Działka została nabyta z przeznaczeniem na działkę siedliskową, jako majątek prywatny skarżącej i jej męża. Nie była wykorzystywana do celów zarobkowych, jest dzierżawiona - dzierżawca obowiązany jest uiszczać jedynie podatki związane z tą nieruchomością. Nieruchomość w momencie nabycia stanowiła grunt rolny. Po zmianie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (co dokonane zostało z urzędu, skarżąca nigdy nie występowała do wójta gminy o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanej nieruchomości), zmieniło się przeznaczenie ww. nieruchomości. W obowiązującym obecnie planie zagospodarowania przestrzennego nieruchomość znajduje się na terenie przeznaczonym pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną lub bliźniaczą, o niskiej intensywności zabudowy i oznaczona jest symbolem MN. Działka nie była dzielona ani uzbrajana w żadne media, nie były na niej wydzielane drogi wewnętrzne, a działania marketingowe w zakresie jej sprzedaży nie wykraczały poza zwykłe formy ogłoszenia. Obecnie wraz z małżonkiem (współwłaściciele w udziale 2/3) oraz córką z jej małżonkiem (współwłaściciele w 1/3) skarżąca nosi się z zamiarem sprzedaży działki gruntu nr 173/4. Na przełomie marca/kwietnia 2015 r. skarżąca zbyła niezabudowaną działkę nr [...] o powierzchni 0,1597 ha, położoną we wsi B., gmina D.. Sprzedaż nieruchomości nie była związana z żadną działalnością gospodarczą i stanowiła zbycie prywatnego majątku małżeńskiego. Skarżąca nie prowadziła ani nie prowadzi obecnie (ani żadna osoba z potencjalnych sprzedających) działalności związanej z obrotem nieruchomościami.