Wyrok NSA z dnia 5 lutego 2019 r., sygn. I FSK 20/17

1. Zapis z art. 86 ust. 7b ustawy o VAT o procentowym udziale, w jakim podatnik wykorzystuje nieruchomość do celów działalności gospodarczej stanowi element normy prawnej określającej zasady opodatkowania i z tego tytułu podlegać musi procesowi wykładni dokonywanej przez organy podatkowe w kontekście stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) opisanego we wniosku o wydanie interpretacji. Przyjęcie, iż sposób procentowego określenia pozostaje poza interpretacją oznaczałoby, że zapis ten nie ma normatywnego charakteru, w sytuacji, gdy ustawodawca (być może w sposób bardzo niepełny) zawarł jednak istotne wskazania co do sposobu przyporządkowania wydatków (procentowo według udziału wykorzystywania).

2. Organ ma obowiązek określenia katalogu cech, wedle których oceniałby, czy zaproponowana przez podatnika metoda odzwierciedlać będzie udział procentowy, w jakim dana nieruchomość wykorzystywana jest do celów działalności gospodarczej. Okoliczność, że ustawodawca nie wskazał zamkniętego katalogu takich metod nie powinna oznaczać, że na bazie istniejących regulacji (uwzględniając wskazania wynikające z zapisów dodanego w art. 86 ustawy o VAT ustępu 2c) nie można wypracować żadnych standardów interpretacyjnych, które ułatwią podatnikom, szczególnie takim jak gminy, upewnienie się co do prawidłowości postępowania, przekładającego się na planowanie wydatków budżetowych. Powinny one odpowiadać zasadom, wedle których w przyszłych postępowaniach wymiarowych, organy podatkowe będą oceniały zastosowane metody ustalania proporcji kwestionując lub aprobując ich prawidłowość.

Teza od Redakcji