Wyrok NSA z dnia 20 listopada 2018 r., sygn. II OSK 2852/16

Drogi publiczne

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Tomasz Zbrojewski Sędziowie sędzia NSA Barbara Adamiak /spr./ sędzia del. WSA Piotr Korzeniowski Protokolant asystent sędziego A. K.-K. po rozpoznaniu w dniu 20 listopada 2018 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skarg kasacyjnych K. J.-T. oraz Ministra [...] od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 24 sierpnia 2016 r. sygn. akt VII SA/Wa 543/16 w sprawie ze skargi Prezydenta Miasta [...] na decyzję Ministra [...] z dnia [...] grudnia 2015 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia wydania decyzji z naruszeniem prawa 1. uchyla zaskarżony wyrok i oddala skargę; 2. zasądza od Miasta [...] na rzecz Ministra [...] kwotę 340 (trzysta czterdzieści) złotych oraz na rzecz K. J.-T. kwotę 460 (czterysta sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 24 sierpnia 2016 r. sygn. akt VII SA/Wa 543/16 w sprawie ze skargi Prezydenta Miasta S. na decyzję Ministra Infrastruktury i Budownictwa z dnia 23 grudnia 2015 r. znak ... w przedmiocie stwierdzenia wydania decyzji z naruszeniem prawa, uchylił zaskarżoną decyzję.

Wyrok zapadł w następującym stanie sprawy:

Minister Infrastruktury i Budownictwa decyzją z dnia 23 grudnia 2015 r. znak ..., po rozpatrzeniu odwołania K. J.-T. od decyzji Wojewody P. z dnia 15 października 2014 r. znak ..., odmawiającej stwierdzenia nieważności decyzji Prezydenta Miasta S. z dnia 26 lutego 2014 r. nr ... zezwalającej na realizację inwestycji drogowej obejmującej budowę i przebudowę ulic: L., P. i R. w S. w ramach zadania pn. "Nowy przebieg drogi krajowej nr ... w S." - uchylił w całości zaskarżoną decyzję Wojewody P. i stwierdził wydanie decyzji Prezydenta Miasta S. z naruszeniem prawa.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wskazał, że podstawą materialnoprawną kwestionowanej decyzji były przepisy ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych, w brzmieniu obowiązującym w dniu wydania kwestionowanej decyzji (j.t. Dz. U. z 2013 r. poz. 687) - art. 11a, art. 11f, art. 11i i art. 12 ust. 1. Decyzją tą Prezydent Miasta S. zezwolił na realizację inwestycji drogowej obejmującej budowę i przebudowę ulic: L., P. i R. w S. w ramach zadania pn. "Nowy przebieg drogi krajowej nr ... w S.", oraz zatwierdził projekt budowlany budowy i przebudowy ulic: L., P. i R. w S.. Z uzasadnienia wynika, ż projektowana inwestycja polega na budowie i przebudowie ulic będących drogami gminnymi nr ..., ... i ...; powstanie droga klasy G, o przekroju ulicznym o dwóch dwupasmowych jezdniach o szerokości 7,0 m, rozdzielonych pasem dzielącym; w ciągu przedmiotowego odcinka drogi zaprojektowano obustronne chodniki i ścieżki rowerowe, oddzielone od jezdni bocznym pasem zieleni; inwestycja ta jest fragmentem projektowanej wewnętrznej obwodnicy śródmiejskiej i połączy ulicę S. z ulicą G. Decyzja ta od dnia 3 kwietnia 2014 r. jest ostateczna, a do budowy przystąpiono w dniu 6 maja 2014 r. Sąd I instancji wskazał, że zgodnie z art. 11a ust. 1 specustawy drogowej, wojewoda w odniesieniu do dróg krajowych i wojewódzkich albo starosta w odniesieniu do dróg powiatowych i gminnych wydają decyzję o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej na wniosek właściwego zarządcy drogi. Sąd I instancji wskazał, że S. jest miastem na prawach powiatu, oraz, że w dniu 6 grudnia 2013 r. inwestor - Prezydent Miasta S. wystąpił do Prezydenta Miasta S. z wnioskiem o wydanie decyzji o pozwolenie na realizację przedmiotowej inwestycji drogowej.