Wyrok NSA z dnia 3 października 2018 r., sygn. II OSK 2292/16

Budowlane prawo

Dnia 3 października 2018 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Robert Sawuła Sędziowie: sędzia NSA Tamara Dziełakowska sędzia del. WSA Kazimierz Bandarzewski (spr.) Protokolant: asystent sędziego Rafał Jankowski po rozpoznaniu w dniu 3 października 2018 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej I. A. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 3 czerwca 2016 r. sygn. akt II SA/Łd 65/16 w sprawie ze skargi J. G. na decyzję Wojewody Ł. z dnia 19 listopada 2015 r. nr ... znak: ... w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę 1. oddala skargę kasacyjną, 2. zasądza od I. A. na rzecz skarżącego J. G. kwotę 497 (czterysta dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 3 czerwca 2016 r. sygn. akt II SA/Łd 65/16, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi po rozpoznaniu skargi J. G. na decyzję Wojewody L. z dnia 19 listopada 2015 r. nr ... znak: ... w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę, uchylił zaskarżoną decyzję oraz zasądził na rzecz strony zwrot kosztów postępowania sądowego.

Kontrolując zaskarżoną decyzję Sąd pierwszej instancji wywiódł, że decyzja Wojewody z dnia 19 listopada 2015 r. utrzymująca w mocy decyzję Prezydenta Miasta S. z dnia 4 września 2015 r. zatwierdzającą projekt budowlany i udzielającą I. A. pozwolenia na budowę budynku mieszkalno-usługowego oraz zjazdu na działkach nr ... i ... przy ul. S. ... w S. została podjęta z uchybieniami proceduralnymi, które mogły mieć kluczowe znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, co obligowało Sąd do jej wyeliminowania z obrotu prawnego.

Sąd argumentował, że z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, że w toku postępowania poprzedzającego wydanie decyzji przez organ pierwszej instancji inwestor w związku z poprzednią decyzją kasacyjną Wojewody załączył do akt sprawy analizę przesłaniania składającą się z części tekstowej i graficznej, sporządzoną przez osobę posiadającą stosowne uprawnienia budowlane. Przedłożenie takiego dokumentu nakładało na organ pierwszej instancji, a w ślad za nim na organ odwoławczy obowiązek zbadania i zweryfikowania poprawności tej analizy w świetle obowiązujących przepisów prawa, w tym z § 13 oraz § 57-60 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z 2015 r. poz. 1422), zwanego dalej w skrócie "rozporządzeniem", czemu organy obu instancji winny dać wyraz w motywach podjętych w sprawie rozstrzygnięć. Niezbędnym warunkiem prawidłowego ustalenia odległości budynku z pomieszczeniami przeznaczonymi na pobyt ludzi od innych obiektów, umożliwiającej naturalne oświetlenie tych pomieszczeń jest precyzyjne, jednoznaczne wyznaczenie w płaszczyźnie poziomej kąta 60°, z usytuowaniem jego wierzchołka w wewnętrznym licu ściany na osi okna pomieszczenia przesłanianego, a następnie zbadanie, czy między ramionami tak wyznaczonego kąta w odległości mniejszej niż wysokość przesłaniania nie znajduje się obiekt przesłaniający o wysokości do 35 m - dla obiektów przesłaniających o wysokości ponad 35 m oraz czy zostały zachowane wymagania, o których mowa w § 57 i 60 rozporządzenia. Konieczne jest ustalenie w sposób niebudzący żadnych wątpliwości, które okna budynku przesłanianego należą do pomieszczeń mieszkalnych jednopokojowych, wielopokojowych, a które dotyczą pomieszczeń o charakterze usługowym. Sporządzenie analizy nasłonecznienia przez osobę mającą odpowiednie przygotowanie zawodowe w tym zakresie nie zwalnia organów administracyjnych od wszechstronnej i obiektywnej oceny takiego dowodu zgodnie z zasadami określonymi w art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 K.p.a. W przekonaniu Sądu pierwszej instancji kwestia ta w realiach rozpoznawanej sprawy nabiera zasadniczego znaczenia w świetle podnoszonych już na wcześniejszym etapie postępowania administracyjnego zarzutów skarżącego dotyczących zacieniania lokali w jego budynku, powielonych także w odwołaniu od decyzji organu pierwszej instancji wraz z wyartykułowanym zarzutem naruszenia art. 10 § 1 K.p.a., co uniemożliwiło przedłożenie własnej analizy nasłonecznienia.