Wyrok NSA z dnia 11 lipca 2018 r., sygn. II OSK 1966/16

Brak przepisu odsyłającego w ustawie z dnia 15 marca 2002 r. o ustroju miasta stołecznego Warszawy do stosowania przepisów ustawy o samorządzie gminnym (wyjątek stanowi art. 8 ust. 1, w którym odsyła się szczególnie do odpowiedniego stosowania przepisów dotyczących radnych gmin w przypadku radnych dzielnicy), nie oznacza braku możliwości stosowania u.s.g., gdyż z art. 1 ust. 1 tej ustawy wynika, że Warszawa jest gminą miejską o statusie miasta na prawach powiatu, więc stosuje się do niej przepisy ustrojowe u.s.g. z wyjątkiem kwestii odrębne uregulowanych w ustawie o ustroju miasta stołecznego Warszawy. Przepis art. 35 ust. 3 pkt 5 u.s.g. statuując organy gminy jako organy nadzoru nad działalnością organów jednostki pomocniczej, wskazuje jednocześnie, że zakres i formy nadzoru określa statut jednostki pomocniczej. Rada m.st. Warszawy w ramach działalności nadzorczej nad organami jednostki pomocniczej jest zatem podmiotem legitymowanym do stwierdzenia nieważności uchwał rad dzielnic miasta stołecznego Warszawy, gdy naruszają one prawo. Uprawnienie organów m.st. Warszawy do sprawowania nadzoru nad działalnością organów jednostki pomocniczej obejmuje wszystkie rozstrzygnięcia (akty) podejmowane przez te organy, w tym również dotyczące obsady personalnej zarządu dzielnicy.

Teza od Redakcji

Dnia 11 lipca 2018 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Robert Sawuła Sędziowie: sędzia NSA Małgorzata Masternak-Kubiak (spr.) sędzia del. WSA Piotr Broda Protokolant: asystent sędziego Rafał Jankowski po rozpoznaniu w dniu 11 lipca 2018 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej T. M. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 maja 2016 r. sygn. akt II SA/Wa 1862/15 w sprawie ze skargi T. M. na uchwałę Rady [...] z dnia [...] sierpnia 2015 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności uchwały 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania, 2. zasądza od [...] na rzecz T. M. kwotę 400 (czterysta) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.