Wyrok NSA z dnia 11 września 2018 r., sygn. II FSK 2543/16

Egzekucyjne postępowanie

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Sławomir Presnarowicz, Sędziowie: NSA Jerzy Płusa, WSA del. Mirosław Surma (sprawozdawca), Protokolant Szymon Mackiewicz, po rozpoznaniu w dniu 11 września 2018 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej G. G. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 25 maja 2016 r. sygn. akt VIII SA/Wa 87/16 w sprawie ze skargi G. G. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 30 listopada 2015 r. nr [...] w przedmiocie zarzutów w sprawie prowadzenia egzekucji administracyjnej 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od G. G. na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie kwotę 360 (trzysta sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1. Wyrokiem z 25 maja 2016 r. sygn. akt VIII SA/Wa 87/16 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 151 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (j. t. Dz. U. z 2012 r., poz. 270) - dalej "p.p.s.a", oddalił skargę G. G. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 30 listopada 2015 r. nr [...] w przedmiocie uznania zarzutów w postępowaniu egzekucyjnym za nieuzasadnione.

2. Sąd pierwszej instancji potwierdził, że stanowisko wierzyciela, co do niezasadności zarzutu zgłoszonego przez skarżącego na podstawie art. 33 § 1 pkt 2 ustawy z 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji - dalej "u.p.e.a." jest dla organów orzekających w sprawie wiążące. Z kolei "uciążliwość" w świetle art. 33 § 1 pkt 8 u.p.e.a. to dokuczliwość zastosowania środka egzekucyjnego dla codziennego życia czy prowadzonej działalności, powodująca niemożność czy utrudnianie w codziennym funkcjonowaniu dłużnika. Zastosowane zajęcie z tytułu nadpłaty z innej wierzytelności bądź rachunku bankowego nie może być potraktowane jako zastosowanie środka egzekucyjnego zbyt uciążliwego. Ponadto w realiach rozpoznawanej sprawy skarżący nie wskazał innego źródła majątku, z którego zaległość mogłaby zostać zaspokojona. Dlatego w ocenie Sądu pierwszej instancji również zarzut naruszenia art. 33 § 1 pkt 8 u.p.e.a. jest niezasadny.