Wyrok NSA z dnia 19 września 2018 r., sygn. II FSK 634/18

Przywrócenie terminu

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący, Sędzia NSA Andrzej Jagiełło (spr.), Sędzia NSA Stanisław Bogucki, Sędzia WSA (del.) Mirosław Surma, , po rozpoznaniu w dniu 19 września 2018 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Olsztynie od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 30 listopada 2017 r. sygn. akt I SA/Ol 718/17 w sprawie ze skargi W.G. na postanowienie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Olsztynie z dnia 25 lipca 2017 r. nr [...] w przedmiocie przywrócenia terminu do wniesienia zażalenia 1) uchyla zaskarżony wyrok w całości i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Olsztynie, 2) zasądza od W.G. na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Olsztynie kwotę 460 (słownie: czterysta sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

 UZASADNIENIE 1.1 Wyrokiem z dnia 30 listopada 2017 r., sygn. akt I SA/Ol 718/17, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie po rozpoznaniu skargi W.G. (skarżący), na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 - dalej: p.p.s.a.), uchylił postanowienie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Olsztynie (Dyrektor IAS) z dnia 25 lipca 2017 r. o odmowie przywrócenia terminu do wniesienia zażalenia. 1.2 Przedstawiając stan sprawy Sąd pierwszej instancji wskazał, że w dniu 16 czerwca 2017 r. pełnomocnik skarżącego radca prawny K.S. wniósł o przywrócenie terminu do wniesienia zażalenia na postanowienie Dyrektora Oddziału Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w Olsztynie z dnia 2 czerwca 2017 r. w przedmiocie uznania za niezasadne zarzutów w sprawie prowadzenia postępowania egzekucyjnego. W uzasadnieniu wniosku wskazał, iż w dniu 14 czerwca 2017 r., z końcem którego upływał termin do wniesienia zażalenia, dokonał próby nadania zażalenia w Urzędzie Pocztowym w O. przy ul. [...], jednak w konsekwencji skróconych w tym dniu godzin pracy urzędu, nadanie pisma zostało mu uniemożliwione. Podniósł, że o godzinie 23.15 próbował nadać pismo we wskazanym urzędzie pocztowym, który powinien być otwarty całodobowo, lecz w dniu 14 czerwca 2017 r. czas jego otwarcia został skrócony do godziny 22. Na dowód powyższego przedłożył fotografie informacji wywieszonej na drzwiach placówki. Wskazał również, iż nie mógł tego dnia wcześniej nadać przesyłki ze względu na konieczność opieki nad chorym synem. Odmawiając zaskarżonym postanowieniem przywrócenia terminu Dyrektor IAS przywołał treść art. 58 § 1 i § 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 1257 ze zm.- dalej: k.p.a.) i zauważył, że przy rozważaniu czy strona uprawdopodobniła brak winy w uchybieniu terminowi należy mieć na względzie obiektywny miernik staranności wymagany od osób dbających o swoje interesy. Jak wskazał fakt, że w dniach przed świętami, bądź też tzw. "długim weekendem" urzędy i firmy pracują inaczej niż zwykle, jest powszechnie znany. Jeśli zaś nieprzewidziane okoliczności, np. choroba syna, sprawiły, że złożenie zażalenia mogło być utrudnione, to profesjonalny pełnomocnik powinien uczynić wszystko, by dokonać czynności przy użyciu wszelkich dostępnych mu środków i sił. Zdaniem organu, trudno przyjąć, aby wizyta lekarska z synem, na którą powołał się pełnomocnik, trwała cały dzień i nie było możliwości nadania w tym dniu korespondencji bądź też zlecenie dokonania tej czynności innej osobie. Prowadząc profesjonalną działalność, pełnomocnik powinien wziąć pod uwagę okoliczność choroby, urlopu, czy też innych nagłych nawet zdarzeń, powodujących niemożliwość wykonywania powierzonych mu zadań, które to zadania z własnej woli postanowił wykonać w ostatnim dniu przewidzianego dla danej czynności terminu. W konsekwencji organ uznał, że powołana we wniosku przyczyna uchybienia terminu, przy uwzględnieniu wymaganych od profesjonalnego pełnomocnika standardów staranności w wykonywaniu czynności zawodowych, nie miała charakteru niezawinionej przeszkody. Organ zauważył też, że Poczta Polska nie ma obowiązku prowadzenia całodobowych urzędów pocztowych stosownie do § 44 Regulaminu świadczenia usług powszechnych z dnia 11 kwietnia 2017 r. W tym stanie sprawy nie zaistniały przesłanki do przywrócenia terminu do wniesienia zażalenia. 1.3 W skardze na to postanowienie pełnomocnik skarżącego, wnosząc o jego uchylenie, zarzucił naruszenie art. 58 w zw. z art. 77 i art. 80 k.p.a. i powtórzył, że na brak dochowania terminu złożyły się dwie okoliczności choroba syna i krócej niż zwykle pracujący urząd pocztowy. W jego ocenie, wystąpienie w tym czasie nieprzewidzianego zdarzenia związanego z pilną koniecznością zapewnienia opieki choremu dziecku, uprawdopodabnia w wystarczającym stopniu brak winy w uchybieniu terminu. W takich okolicznościach nie było możliwe samo przygotowanie i napisanie zażalenia a organ swoje rozważania sprowadza jedynie do czynności technicznych w postaci nadania zażalenia na poczcie. Dopiero wieczorem, po przygotowaniu zażalenia i uzyskaniu pomocy w opiece nad dzieckiem, pełnomocnik był natomiast w stanie podjąć próbę wysyłki zażalenia w urzędzie pocztowym, jednak był on czynny krócej niż zwykle. Próba nadania zażalenia po godzinie 23.00 ostatniego dnia terminu wskazuje, że podjął szereg czynności zmierzających do dochowania terminu. W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie i podtrzymał stanowisko prezentowane w postanowieniu. 1.4 Sąd pierwszej instancji uznał skargę za uzasadnioną. Sąd wskazał, że zgodnie z art. 58 k.p.a. przesłankami przywrócenia terminu są: uprawdopodobnienie braku winy w jego uchybieniu, złożenie wniosku o przywrócenie terminu w ciągu 7 dni od ustania przyczyny uchybienia, równoczesne dopełnienie czynności, której dokonania w terminie uchybiono. Instytucja przywrócenia terminu nie jest przedmiotem uznania i organ, w razie wystąpienia pozytywnych przesłanek objętych tym przepisem, zobligowany jest do przywrócenia terminu. Przepis ten stanowi bowiem expressis verbis, że w razie uchybienia terminu należy go przywrócić na wniosek zainteresowanego, jeżeli uprawdopodobni on, iż uchybienie nastąpiło bez jego winy. Warunkiem przywrócenia terminu, jest jedynie uprawdopodobnienie (a nie udowodnienie) przez stronę braku winy w uchybieniu terminowi a więc uprawdopodobnienie zdarzeń, które były przeszkodą do złożenia pisma w terminie, nie zaś przedstawienie niepodważalnych dowodów, świadczących o niedających się przezwyciężyć przeszkodach. Przy ocenie, czy strona dopuściła się uchybienia terminu bez swej winy, co należy wziąć pod uwagę wszystkie okoliczności faktyczne sprawy i ocenić winę według obiektywnych mierników jej staranności. Ciężar uprawdopodobnienia braku winy w uchybieniu terminu spoczywa na osobie, która występuje z wnioskiem o jego przywrócenie. Okoliczność ta nie zmienia jednak, obowiązującej w ramach postępowania administracyjnego, zasady prawdy obiektywnej w ramach której to organ administracji publicznej zobligowany jest do podjęcia wszelkich czynności niezbędnych do wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy. Oznacza to, iż sama już treść złożonego wniosku o przywrócenie terminu obliguje organ odwoławczy do zainicjowania stosownego postępowania wyjaśniającego. Sąd zauważył, że strona skarżąca jako przyczynę niedochowania terminu do wniesienia zażalenie wskazał dwie przesłanki na które skarżący nie miał wpływu tj.: krócej niż zwykle pracujący urząd pocztowy w dniu 14 czerwca 2017 r. oraz nagła choroba syna. Zwrócić należy zatem uwagę na sekwencję zdarzeń przedstawioną przez skarżącego we wniosku o przywrócenie terminu. W ostatnim dniu biegu terminu do wniesienia zażalenia wystąpiły okoliczności nieprzewidziane. Skarżący zachowywał uprawnienie do wniesienia zażalenia do końca dnia, w którym upływał termin. Wystąpienie w tym czasie nieprzewidzianego zdarzenia związanego z pilną koniecznością zapewnienia opieki choremu dziecku, uprawdopodabnia w wystarczającym stopniu brak winy skarżącego w uchybieniu terminu. Skarżący nie miał bowiem możliwości zabezpieczenia się przed tego rodzaju zdarzeniem. Zdaniem Sądu, Kolegium (chodzi zapewne o Dyrektora IAS wydającego kwestionowane postanowienie) potraktowało, w sposób bardzo formalistyczny, brak uprawdopodobnienia winy w niedochowaniu terminu zaznaczając, iż obowiązku tego nie dopełnił profesjonalny pełnomocnik, czego negatywne skutki będzie jednak ponosić skarżący. Przestrzegając zasady prawdy obiektywnej, Kolegium winno przeprowadzić postępowanie dowodowe poprzez zażądanie od pełnomocnika skarżącej przedłożenia zaświadczeń na okoliczność problemów zdrowotnych jego dziecka. Sąd zauważył, że pełnomocnik strony wyraził gotowość przedłożenia takich dokumentów na żądanie organu, ale organ ich nie zażądał. Brak dostatecznych ustaleń wskazuje, iż postępowanie administracyjne przeprowadzone zostało z naruszeniem art. 7, art. 8 i art. 77 § 1 k.p.a. Czynności organu administracyjnego zmierzające do ustalenia, czy pełnomocnik strony skarżącej uprawdopodobnił brak winy w uchybieniu terminu do wniesienia zażalenia powinny zostać podjęte z uwzględnieniem zasady prawdy materialnej oraz obowiązku zebrania i rozpatrzenia całego materiału dowodowego. Na dzień wydania skarżonego postanowienia organ odwoławczy nie wyjaśnił natomiast wszystkich istotnych elementów stanu faktycznego sprawy. Zdaniem Sądu bez uprzedniego wyjaśnienia powyższych okoliczności, stwierdzenie przez organ, iż strona skarżąca nie uprawdopodobniła braku swojej winy w uchybieniu terminu jest przedwczesne. W przypadku gdyby istotnie relacja strony skarżącej została potwierdzona w toku dalszego postępowania wyjaśniającego może to mieć istotny wpływ na ocenę jej zachowania strony skarżącej. Tym bardziej, że przy ocenie winy strony lub jej braku w uchybieniu terminu do dokonania czynności procesowej należy brać pod rozwagę nie tylko okoliczności, które uniemożliwiły stronie dokonanie tej czynności w terminie, lecz także okoliczności świadczące o podjęciu lub nie podjęciu działań mających na celu zabezpieczenie się w dotrzymaniu terminu. W niniejszej sprawie pełnomocnik strony w dniu 14 czerwca 2017 r., z końcem którego upływał termin do wniesienia zażalenia, dokonał próby nadania zażalenia od postanowienia w urzędzie pocztowym , jednak w konsekwencji skróconych w tym dniu godzin pracy urzędu, nadanie pisma zostało mu uniemożliwione. 2.1 W skardze kasacyjnej od powyższego wyroku Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w Olsztynie, zaskarżając go w całości, na podstawie art. 174 pkt 2 p.p.s.a. zarzucił naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy: 1) art. 3 § 1 oraz art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) i art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 58 § 1-2 oraz art. 7, art. 8 i art. 77 k.p.a. przez niewłaściwe zastosowanie, wskutek dokonania wadliwej kontroli działalności administracji publicznej oraz dokonania błędnej oceny znajdującego się w aktach sprawy materiału dowodowego, jak tez prawidłowo ustalonego przez organ stanu faktycznego sprawy, a co się z tym wiąże - błędne przyjęcie przez Sąd pierwszej instancji, że materiał dowodowy nie pozwala stwierdzić, iż wskazane przez pełnomocnika W.G. okoliczności nie uprawdopodabniają braku winy pełnomocnika skarżącego w uchybieniu terminu do wniesienia zażalenia, co skutkowało uchyleniem postanowienia, zamiast oddaleniem skargi; 2) art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) oraz art. 141 § 4 p.p.s.a. poprzez zawarcie w uzasadnieniu wyroku błędnych i bezprzedmiotowych wskazań co do dalszego postępowania organu w związku ze wskazanymi w zaskarżonym wyroku naruszeniami przez organ prawa procesowego. Przy tak sformułowanych zarzutach organ wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, ewentualne w przypadku uznania na podstawie art. 188 p.p.s.a., że istota sprawy została dostatecznie wyjaśniona - uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i oddalenie skargi. Nadto organ wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego wraz z kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz zrzekł się rozprawy. 2.2 Skarżący nie złożył odpowiedzi na skargę kasacyjną. Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje: 3.1 Skarga kasacyjna zawiera usprawiedliwione podstawy i dlatego należało ją uwzględnić. W ramach podstawy kasacyjnej z art. 174 pkt 2 p.p.s.a. organ miedzy innymi sformułował zarzut naruszenia przez Sąd pierwszej instancji art. 141 § 4 w powiązaniu z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. Zgodnie z tym pierwszym przepisem uzasadnienie wyroku powinno zawierać zwięzłe przedstawienie stanu sprawy, zarzutów podniesionych w skardze, stanowisk pozostałych stron, podstawę prawną rozstrzygnięcia oraz jej wyjaśnienie. Jeżeli natomiast w wyniku uwzględnienia skargi sprawa ma być ponownie rozpatrzona przez organ administracji powinno ponadto zawierać wskazania co do dalszego postępowania. Wnoszący skargę kasacyjną opartą na naruszeniu tego przepisu musi więc wskazać, jakich konkretnie wymaganych elementów uzasadnienia brak, lub który z nich nie został w sposób należyty zastosowany oraz wykazać, jaki to miało wpływ na wynik sprawy. W skardze kasacyjnej organ podniósł zawarcie w uzasadnieniu wyroku błędnych i bezprzedmiotowych wskazań co do dalszego postępowania w kontekście wskazanych w wyroku naruszeń przez organ prawa procesowego. Zarzut naruszenia przez Sąd pierwszej instancji art. 141 § 4 p.p.s.a. w podany w skardze kasacyjnej sposób jest, w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, trafny. Sąd nie zastosował się, bowiem w pełni do dyspozycji tego przepisu i uzasadnienie zaskarżonego wyroku nie spełnia wskazanych wyżej kryteriów. Prawidłowo skonstruowane uzasadnienie daje rękojmię, iż sąd administracyjny dołożył należytej staranności przy podejmowaniu zaskarżonego rozstrzygnięcia a będąca ustawowym obowiązkiem sądu kontrola legalności działalności administracji publicznej miała miejsce i została przeprowadzona zgodnie z kryteriami określonymi w art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269, ze zm.) oraz art. 3 § 1 i art. 134 § 1 p.p.s.a. Tak sporządzone uzasadnienie pozwala poznać przesłanki podjęcia rozstrzygnięcia oraz prześledzić tok rozumowania sądu pierwszej instancji. W przypadku uchylenia, w wyniku uwzględnienia skargi, kwestionowanego aktu celem ponownego rozpatrzenia sprawy, wskazania dla organu co do dalszego postępowania muszą zostać sformułowane w sposób precyzyjny i jednoznaczny, umożliwiający organowi ich wykonanie. Uzasadnienie orzeczenia pełni podwójną funkcję. Z jednej strony ma charakter informacyjny dla stron postępowania sądowoadministracyjnego i prawidłowe jego skonstruowanie jest niezbędne dla należytego wywiedzenia zarzutów skargi kasacyjnej. Strona, chcąc merytorycznie polemizować ze stanowiskiem sądu musi poznać dokładnie argumenty przemawiające za sposobem rozstrzygnięcia sprawy zawartym w zaskarżonym wyroku. Z drugiej zaś strony uzasadnienie wyroku umożliwia Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu ocenę zasadności przesłanek, na których oparto zaskarżone orzeczenie. Jest to niezbędne dla przeprowadzenia prawidłowej kontroli instancyjnej. Samoistny zarzut skargi kasacyjnej naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a. może odnieść zamierzony skutek jeżeli w uzasadnieniu orzeczenia brak ustawowych elementów lub gdy sporządzone zostało w sposób uniemożliwiający kontrolę instancyjną wyroku (por. wyroki NSA: z dnia 15 września 2011 r., sygn. akt I FSK, z dnia 14 marca 2012 r., sygn. akt II FSK 1619/10; z dnia 9 grudnia 2012 r., sygn. akt II FSK 2699/12 i z dnia 11 marca 2015 r., sygn. akt II GSK 810/14; dostępne na: www.orzeczenia.nsa.gov.pl). Rozważania Sądu pierwszej instancji zawierają sprzeczności polegające na wyrażeniu poglądów wzajemnie wykluczających się. Otóż Sąd odnosząc się do wystąpienia przesłanek z art. 58 k.p.a., warunkujących przywrócenie terminu do dokonania czynności procesowej i wskazując na sekwencje zdarzeń przedstawionych we wniosku skarżącego, stwierdził że w ostatnim dniu biegu terminu do wniesienia zażalenia wystąpiły okoliczności nieprzewidziane. Skoro skarżący zachowywał uprawnienie do wniesienia zażalenia do końca tego dnia, to: "Wystąpienie w tym czasie nieprzewidzianego zdarzenia związanego z pilną koniecznością zapewnienia opieki choremu dziecku uprawdopodabnia w wystarczającym stopniu brak winy skarżącego w uchybieniu terminu. Skarżący nie miał bowiem możliwości zabezpieczenia się przed tego rodzaju zdarzeniem" (str. 5 uzasadnienia wyroku). Uwagi te odnoszą się zapewne do działań podejmowanych prze pełnomocnika skarżącego. Skoro zatem wniosek o przywrócenie terminu złożony został w terminie siedmiu dni od ustania przyczyny uchybienia terminu i dopełniono jednocześnie obowiązku złożenia zażalenia (co było niesporne), a z przytoczonego wyżej stwierdzenia Sądu wynika, że przedstawione we wniosku okoliczności uprawdopodabniają w wystarczającym stopniu brak winy skarżącego w uchybieniu terminu, to oznacza, że w ocenie Sądu spełnione zostały wszystkie przesłanki przywrócenia terminu wskazane w art. 58 § 1 i § 2 k.p.a. Konkluzja ta pozostaje jednakże w sprzeczności z dalszymi rozważaniami Sądu wskazującymi na naruszenie przez organ administracji publicznej art. 7, art. 8 i art. 77 § 1 k.p.a. przez niewyjaśnienie wszystkich istotnych elementów stanu faktycznego sprawy. W ocenie Sądu organ miał obowiązek przeprowadzić postępowanie dowodowe dla wykazania czy pełnomocnik skarżącego uprawdopodobnił brak winy w uchybieniu terminu do wniesienia zażalenia min. przez zażądanie od niego przedłożenia zaświadczeń na okoliczność problemów zdrowotnych jego dziecka. Podsumowując tę część rozważań Sąd stwierdził, że bez uprzedniego wyjaśnienia wszystkich tych okoliczności, stwierdzenie przez organ, że strona skarżąca nie uprawdopodobniła winy w uchybieniu terminu jest przedwczesne. Organ powinien zatem w toku dalszego postępowania wyjaśniającego uzupełnić postępowanie dowodowe oraz rozważyć wszystkie okoliczności sprawy, także kwestię podejmowania (bądź niepodejmowania) przez stronę działań mających na celu zabezpieczenie się w dotrzymaniu terminu. Te dwie, pozostające ze sobą w sprzeczności konstatacje, jak trafnie wskazano w skardze kasacyjnej, uniemożliwiają organowi zastosowanie się do zaleceń Sądu co do dalszego postępowania, który to obowiązek wynika z art. 153 p.p.s.a. Należy bowiem zgodzić się z autorem skargi kasacyjnej, że skoro Sąd przesądził wprost o tym, że pełnomocnik skarżącego uprawdopodobnił w wystarczającym stopniu brak winy w uchybieniu terminu do wniesienia zażalenia, to zalecenia w zakresie przeprowadzenia przez organ dalszego postępowania dowodowego są bezprzedmiotowe. Tak skonstruowane uzasadnienie powoduje to, że zaskarżony wyrok uchyla się spod kontroli sądu kasacyjnego. Nie pozwala bowiem na dokonanie oceny prawidłowości toku rozumowania Sądu pierwszej instancji i poprawności przyjętych wniosków. Nie jest bowiem jasne, jakie ostatecznie jest stanowisko Sądu co do spełnienia przesłanek przywrócenia terminu do wniesienia przez skarżącego zażalenia, mianowicie czy pełnomocnik skarżącego uprawdopodobnił w wystarczającym stopniu brak winy w uchybieniu temu terminowi, czy też okoliczność ta wymaga dalszych ustaleń, w tym przeprowadzenia postępowania dowodowego. Oznacza to, że uzasadnienie zaskarżonego wyroku zostało sporządzone z takim naruszeniem art. 141 § 4 p.p.s.a., które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, co oznacza naruszenie przepisów postępowania w sposób wskazany w art. 174 pkt 2 p.p.s.a. i musiało skutkować uchyleniem zaskarżonego wyroku w całości i przekazaniem sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania. W tej sytuacji przedwczesne byłoby odnoszenie się do zarzutu skargi kasacyjnej naruszenia art. 3 § 1 oraz art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) i art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 58 § 1-2 oraz art. 7, art. 8 i art. 77 k.p.a. Rozpoznając ponownie sprawę Sąd ten dokona pełnej kontroli zgodności z prawem kwestionowanego postanowienia Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Olsztynie. Oceniając prawidłowość stanowiska organu, co do nieuprawdopdobnienia przez stroną skarżącą braku winy w uchybieniu terminu Sąd zważy przy tym, że to na podmiocie domagającym się przywrócenia terminu do dokonania czynności procesowej ciąży obowiązek uprawdopodobnienia braku swej winy (winy pełnomocnika). Uwadze Sądu, przy ocenie wystąpienia przesłanek z art. 58 § 1 k.p.a., nie powinna umknąć także inna podnoszona w skardze okoliczność. Mianowicie fakt, że wnosząc skargę do Sądu pierwszej instancji pełnomocnik skarżącego posłużył się innym radcą prawnym, któremu udzielił pełnomocnictwa substytucyjnego. Jak wynika z dokumentu tego pełnomocnictwa (k. 6 akt sądowych) zostało ono udzielone jeszcze w dniu 16 czerwca 2015 r. Jest to pełnomocnictwo substytucyjne ogólne do zastępowania radcy prawnego K.S. min. przed wszystkimi sądami, organami podatkowymi i innymi organami administracyjnymi we wszystkich sprawach mocodawcy. 3.2 Z tych wszystkich względów Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 185 § 1 i art. 182 § 2 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji. O kosztach postępowania kasacyjnego Sąd orzekł na podstawie art. 209 w zw. z art. 203 pkt 2 i art. 205 § 2 p.p.s.a.