Wyrok NSA z dnia 18 października 2018 r., sygn. II FSK 3046/16

1. Strona nie może domagać się, aby organy podatkowe rekompensowały jej straty w środkach trwałych lub utracone korzyści poprzez umorzenie zaległości podatkowej, w sytuacji, gdy jej kondycja finansowa pozwala na uregulowanie zobowiązania podatkowego.

2. Kryterium "ważnego interesu podatnika" z art. 67a § 1 pkt 3) o.p. wymaga wykazania konkretnych okoliczności, które uniemożliwiają podatnikowi wywiązanie się z ciążących na nim obowiązków względem Skarbu Państwa. O istnieniu ważnego interesu podatnika nie decyduje jego subiektywne przekonanie, lecz decydować powinny kryteria zobiektywizowane, zgodne z powszechnie aprobowaną hierarchią wartości, w której wysoką rangę mają utrzymywanie miejsc pracy czy względy ochrony środowiska. Ważny interes podatnika należy rozumieć jako względy, które mogłyby zachwiać podstawami jego działalności.

3. Ustalenie kwestii istnienia przesłanki "interesu publicznego" wiąże się z koniecznością ważenia relacji w dwóch płaszczyznach: jedną płaszczyznę tworzy zasada, jaką jest terminowe płacenie podatków w pełnej wysokości, drugą - wyjątek od zasady, polegający na zastosowaniu indywidualnej ulgi podatkowej. Organ w danym przypadku winien ustalić, co jest korzystniejsze z punktu widzenia interesu publicznego (dochodzenie należności czy też zastosowanie ulgi). Sytuacja, w której spłata zaległości spowoduje konieczność sięgania przez np. zwolnionych pracowników podatnika do środków pomocy państwa (zasiłki dla bezrobotnych, pomoc społeczna) nie jest zgodna z interesem publicznym. Ochrona interesu publicznego to nie tylko dbałość o priorytetowe regulowanie należności na rzecz Skarbu Państwa, lecz również minimalizowanie wydatków z budżetu państwa, pojawiających się w następstwie konieczności uregulowania przez zobowiązanego należności podatkowych.