Wyrok NSA z dnia 19 czerwca 2018 r., sygn. II FSK 1538/16

Firma nie zapłaci podatku od dochodu ze sprzedaży domków letniskowych wykorzystywanych do działalności socjalnej, nawet jeśli przez lata nie były one udostępniane pracownikom.

Gazeta Prawna nr 119/2018

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Tomasz Zborzyński, Sędzia NSA Andrzej Jagiełło (sprawozdawca), Sędzia WSA del. Alina Rzepecka, Protokolant Joanna Legieć, po rozpoznaniu w dniu 19 czerwca 2018 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej K. S.A. z siedzibą w L. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 3 lutego 2016 r. sygn. akt I SA/Wr 1817/15 w sprawie ze skargi K. S.A. z siedzibą w L. na interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu działającego z upoważnienia Ministra Finansów z dnia 14 lipca 2015 r. nr ILPB3/4510-1-170/15-2/EK w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych

1) uchyla zaskarżony wyrok w całości,

2) uchyla interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, działającego z upoważnienia Ministra Finansów z dnia 14 lipca 2015 r. nr ILPB3/4510-1-170/15-2/EK, 3) zasądza od Szefa Krajowej Administracji Skarbowej na rzecz K. S.A. z siedzibą w L. kwotę 897 (słownie: osiemset dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

1.1 Wyrokiem z dnia 3 lutego 2016 r., sygn. akt I SA/Wr 1817/15, Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sadami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270, ze zm.) - dalej: p.p.s.a., oddalił skargę K. S.A. w L. (dalej: Spółka) na interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu działającego w imieniu Ministra Finansów z dnia 14 lipca 2015 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych.

1.2 Przedstawiając stan sprawy Sąd wskazał, że Spółka we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej podała, że jej oddziały zobowiązane są do tworzenia zakładowego funduszu świadczeń socjalnych w rozumieniu ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu socjalnym (t. j.: Dz. U. z 2015 r., poz. 111) - dalej: ustawa o ZFŚS, oraz gospodarowania środkami tego funduszu. Jeden z oddziałów Spółki posiadał od 1991 r. ośrodek wczasowy, który składał się z szeregu środków trwałych (m. in. domków letniskowych) stanowiących majątek spółki. Ośrodek ten był wykorzystywany dla celów działalności socjalnej spółki, tj. służył do prowadzenia działalności wypoczynkowo-rekreacyjnej na rzecz pracowników spółki, ich rodzin oraz innych osób uprawnionych do korzystania z funduszu (zgodnie z ustawą o ZFŚS). Z uwagi na wzrastające koszty utrzymania ośrodka, znacznie przewyższające wpływy ze sprzedaży usług, w 2010 r. Spółka podjęła decyzję o jego zbyciu. Ostatnie przychody z tytułu sprzedaży miejsc w ośrodku osiągnięto w 2010 r., zaś od 2011 r. ośrodek nie był w ogóle wykorzystywany. Spółka poniosła koszty jego wyceny oraz koszty ogłoszeń o sprzedaży. Mimo wielokrotnych ogłoszeń o sprzedaży publikowanych w latach 2011-2014 w różnych mediach Spółka nie znalazła w tym okresie nabywcy tego majątku. Również próby wydzierżawienia ośrodka zakończyły się niepowodzeniem. W marcu 2015 r. doszło jednak do sfinalizowania sprzedaży ośrodka. Przychód ze sprzedaży środków trwałych ośrodka służących działalności socjalnej Spółka przeznaczy w całości na zasilenie ZFŚS . Przychód ten zostanie ustalony jako różnica pomiędzy ceną uzyskaną ze sprzedaży środków trwałych ośrodka a kosztami sprzedaży, tj. poniesionymi przez Spółkę kosztami związanymi bezpośrednio z zawarciem umowy przedwstępnej oraz umowy sprzedaży ośrodka w formie aktu notarialnego. Wobec powyższego Spółka zadała pytanie: czy przychód ze sprzedaży środków trwałych wchodzących w skład ośrodka, służących prowadzeniu działalności socjalnej, w przypadku gdy zostanie w całości przeznaczony na zasilenie zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, będzie wyłączony z kategorii przychodów podlegających opodatkowaniu na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 5 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j.: Dz. U. z 2014 r., poz. 851 ze zm. - dalej: u.p.d.o.p.)? Zdaniem Spółki, przychód ze sprzedaży środków trwałych wchodzących w skład ośrodka, służącego działalności socjalnej, w przypadku, gdy zostanie w całości przeznaczony na zasilenie ZFŚS, zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 5 u.p.d.o.p. będzie podlegał wyłączeniu z kategorii przychodów podatkowych. Zbyte środki trwałe ośrodka stanowiły zakładowe obiekty socjalne, które służyły realizacji działalności socjalnej. W konsekwencji na pracodawcy ciążył obowiązek przeznaczenia przychodu uzyskanego z tytułu sprzedaży środków trwałych służących działalności socjalnej (po pomniejszeniu o koszty sprzedaży) na zasilenie ZFŚS. Zbyty ośrodek służył wyłącznie wykonywaniu działalności socjalnej a brak jego funkcjonowania od 2011 r. do momentu jego sprzedaży nie oznacza, że nie służył on takiej działalności. Minister Finansów w zaskarżonej interpretacji indywidualnej uznał stanowisko Spółki za nieprawidłowe. Organ odwołując się do treści art. 12 ust. 4 pkt 5 u.p.d.o.p. oraz art. 7 ust. 1 pkt 7 ustawy o ZFŚS dyspozycją tego drugiego przepisu objęty jest przypadek zbycia środka trwałego służącego działalności socjalnej. Użyty w tym przepisie zwrot "służących działalności socjalnej" wskazuje na stan istniejący w chwili sprzedaży tego środka trwałego, bowiem w przeciwnym razie ustawodawca w przepisie art. 7 ust. 1 zaznaczyłby, że jego dyspozycja obejmuje także środki trwale, które służyły działalności socjalnej (i ewentualnie także te, co do których istniały zamiary przeznaczenia ich na tego typu cel, czy też te, które mogłyby temu celowi służyć). Natomiast z opisu stanu faktycznego wynika, że ostatnie przychody z tytułu sprzedaży miejsc w ośrodku osiągnięto w 2010 r., zaś od 2011 r. nie był on w ogóle wykorzystywany. W konsekwencji do przychodu ze sprzedaży środków trwałych wchodzących w skład ośrodka nie będzie miał zastosowania przepis art. 12 ust. 4 pkt 5 u.p.d.o.p. Po bezskutecznym wezwaniu organu do usunięcia naruszenia prawa Spółka w skardze do Sądu na tę interpretację indywidualną zarzuciła naruszenie: - art. 7 ust. 1 pkt 7 oraz art. 2 pkt 1 ustawy o ZFŚS przez ich błędną wykładnię i uznanie, że przychodem zwiększającym środki ZFŚS jest przychód z tytułu sprzedaży tylko tych środków trwałych wykorzystywanych dla celów działalności socjalnej spółki, w których w chwili sprzedaży była prowadzona działalność socjalna;