Wyrok NSA z dnia 10 lipca 2018 r., sygn. II FSK 2648/16

Uzasadnienie niespełniające warunków z art. 141 § 4 P.p.s.a., a także sytuacja, gdy w ramach przedstawionego stanu sprawy sąd nie wskaże jaki i dlaczego stan faktyczny przyjął za podstawę orzekania, przy jednoczesnym wykazaniu, że naruszenie takie jest na tyle znaczące, iż mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, narusza ww. przepis, a zarzut jego naruszenia może stanowić samodzielną podstawę kasacyjną.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Anna Dumas, Sędzia NSA Jan Grzęda, Sędzia WSA (del.) Barbara Rennert (sprawozdawca), Protokolant Anna Rembowska, po rozpoznaniu w dniu 10 lipca 2018 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej H. G. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 18 maja 2016 r. sygn. akt I SA/Sz 339/16 w sprawie ze skargi H. G. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Szczecinie z dnia 4 lutego 2016 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2010 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od H. G. na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Szczecinie kwotę 4800 (słownie: cztery tysiące osiemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem z 18 maja 2016 r., sygn. akt I SA/Sz 339/16, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie oddalił skargę H. G. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Szczecinie z 4 lutego 2016 r., utrzymującą w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w G. z 15 maja 2015 r., określającą zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2010 r. w kwocie 73.066 zł.

Z przedstawionego przez Sąd pierwszej instancji stanu faktycznego sprawy wynika, że skarżący prowadził działalność gospodarczą w formie dwóch spółek cywilnych (s.c. "J." [...] i s.c. [...]), posiadając w nich udziały wynoszące po 50%. W wyniku ustaleń poczynionych w toku postępowania kontrolnego oraz wszczętego w jego następstwie postępowania podatkowego, organ pierwszej instancji stwierdził w obu spółkach nieprawidłowości polegające na zawyżeniu kosztów uzyskania przychodów lub odpisów amortyzacyjnych, co stanowiło naruszenie art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. nr 14, poz. 176 ze zm.; dalej: "u.p.d.o.f."). Z dokonanych ustaleń wynikało, że w spółce "J." zawyżono wartości odpisów amortyzacyjnych, przy czym kwotę tego zawyżenia obliczono w oparciu o decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w S. z 26 września 2013 r., określającej skarżącemu zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2007 r. (stwierdzono w niej nieuprawnione podwyższenie wartości środków trwałych w postaci: budynku głównego wraz z basenem, wynikającą z 24 faktur wystawionych przez PHU [...] i firmę A. S., które w rzeczywistości nie wykonywały usług nimi udokumentowanych oraz budynku usługowo handlowego przez przyjęcie do podstawy jego amortyzacji kolejnych 3 "pustych" faktur wystawionych przez firmę PHU [...]) oraz zweryfikowano odpisy amortyzacyjne środków trwałych, co do których w ewidencji środków trwałych brak było dowodów nabycia (w 2010 r. odpisy te były dokonywane przy uwzględnieniu zawyżonych wartości początkowych oraz od środków trwałych bez udokumentowanego nabycia). Nadto w spółce "J." w kosztach uzyskania przychodów ujęto dowody księgowe, które nie dokumentowały rzeczywistych transakcji gospodarczych pomiędzy spółką a jej dwoma kontrahentami - [...], P.P.H.U. "S." [...] Spółka Jawna. Z uwagi na powyższe w protokole kontroli podatkowej organ pierwszej instancji stwierdził, że podatkowa księga przychodów i rozchodów ww. spółki za kontrolowany rok była prowadzona nierzetelnie i stosownie do art. 193 § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.; dalej: "Ordynacja podatkowa"), nie uznał tej księgi we wskazanym zakresie za dowód tego, co wynika z zawartych w niej zapisów. Na podstawie art. 23 § 2 Ordynacji podatkowej, odstąpił jednak od określenia podstawy opodatkowania w drodze oszacowania. Natomiast w spółce "[...]" doszło do zawyżenia wartości odpisów amortyzacyjnych, bowiem w 2008 r. spółka ta zawyżyła wartość początkową środka trwałego w postaci budynku pensjonatowo-usługowego, co wynikało z przyjęcia do tej wartości 4 faktur wystawionych przez [...], które nie dokumentowały rzeczywistych zdarzeń gospodarczych. Konsekwencją tego było skorygowanie wartości początkowej ww. środka trwałego przez pomniejszanie jej o wartość pustych faktur. Stwierdzenie w obu spółkach zawyżenia kosztów uzyskania przychodów oraz przypadającego na skarżącego udziału w tym zawyżeniu, doprowadziło organ pierwszej instancji do wydania decyzji określającej skarżącemu wysokość zobowiązania z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych za kontrolowany rok.