Wyrok NSA z dnia 16 stycznia 2018 r., sygn. II FSK 517/16

Osoby niepełnosprawne

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Andrzej Jagiełło (sprawozdawca), Sędzia NSA Jerzy Rypina, Sędzia WSA (del.) Kazimierz Maczewski, Protokolant Bernadetta Pręgowska, po rozpoznaniu w dniu 16 stycznia 2018 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej "L" sp. z o.o. z siedzibą w S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 4 listopada 2015 r. sygn. akt I SA/Gl 674/15 w sprawie ze skargi "L" sp. z o.o. z siedzibą w S. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 17 kwietnia 2015 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wydania zaświadczenia o pomocy de minimis 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od "L" sp. z o.o. z siedzibą w S. na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Katowicach kwotę 480 (słownie: czterysta osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

II FSK 517/16

Uzasadnienie

1.1 Zaskarżonym wyrokiem z dnia 4 listopada 2015 r., sygn. akt I SA/Gl 674/15, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) - dalej p.p.s.a., oddalił skargę "L" sp. z o.o. w S. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 17 kwietnia 2015 r., w przedmiocie odmowy wydania zaświadczenia o pomocy de minimis. 1.2 Ze stanu sprawy przedstawionego przez Sąd pierwszej instancji wynika, że Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach postanowieniem z dnia 17 kwietnia 2015 r., na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 w zw. z art. 239 oraz art. 306a w zw. z art. 306k ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) - dalej: O.p. oraz na podstawie § 9 ust. 1, § 2 ust. 1 pkt 1 i § 4a rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2007 r. w sprawie zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych (t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 1300 z późń. zm.) - dalej rozporządzenie, w oparciu o uprawnienia określone w art. 5 ust. 7 pkt 2 ustawy z dnia 21 czerwca 1996 r. o urzędach i izbach skarbowych (Dz. U. z 2004 r. Nr 121, poz. 1267 z późn. zm.) po rozpatrzeniu zażalenia L. Spółki z o.o. z siedzibą w S. (dalej: Spółka, skarżąca,) utrzymał w mocy postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w S. z dnia 15 grudnia 2015 r. o odmowie wydania zaświadczenia o udzieleniu pomocy de minimis w dniu 28 lutego 2014 r. o wartości 27.479,68 zł. W dniu 7 marca 2014 r. do Naczelnika Urzędu Skarbowego wpłynął wniosek Spółki o wydanie zaświadczenia o pomocy de minimis, w którym wskazała, że pomoc została przeznaczona na: "wyposażenie stanowiska pracy oraz przystosowanie jego otoczenia do potrzeb osób niepełnosprawnych zgodnie z § 2 pkt 1 pkt 1 rozporządzenia z dnia 19 grudnia 2007 r. Z uzyskanych ze zwolnienia środków zakład wydatkował na wymieniony cel kwotę o wartości netto: 27.479,68 zł, co stanowiło 6605.38 € w dniu wydatku 28 lutego 2014 r. (...)" Do wniosku załączono między innymi: kopię faktury VAT z dnia 20 lutego 2014 r. na zakup ciężarowego Volkswagena Tiguana z silnikiem 2.0 TDI o mocy 103 kW z 7 stopniową skrzynią biegów DSG, na kwotę 117.479.68 zł, z której 90.000 zł zostało pokryte kredytem, a 27.479,68 zł wpłacone przez Spółkę. Załączono również zaświadczenie lekarskie z dnia 2 stycznia 2014 r., z którego wynika, że U.P. jest zdolna do wykonywania pracy na stanowisku Dyrektora Generalnego do dnia 2 stycznia 2017 r. Ponadto załączono opinię lekarską z dnia 8 stycznia 2014 r., w której stwierdzono, że ze względu na swoje dolegliwości chorobowe powinna przy wykonywaniu obowiązków służbowych mieć do dyspozycji samochód wyposażony w klimatyzację i automatyczną skrzynię biegów z uwagi na zdiagnozowanie nadciśnienia oraz skoliozy kręgosłupa. Rozpatrując zażalenie na postanowienie organu pierwszej instancji Dyrektor Izby Skarbowej wskazał na § 9 ust. 1 rozporządzenia, który stanowi, że warunkiem uznania pomocy jako pomocy de minimis jest uzyskanie zaświadczenia wydanego przedsiębiorcy przez organ podatkowy, podmiot uprawniony do pobierania opłat na podstawie odrębnych przepisów lub inny podmiot udzielający pomocy. Niezależnie zaś od tego na jaki rodzaj wydatków, o których mowa w § 2 rozporządzenia przeznacza się środki z zakładowego funduszu, spełniony musi zostać warunek wynikający z § 4a rozporządzenia, zgodnie z którym, wydatki z tego funduszu muszą być dokonywane w sposób celowy i oszczędny z uwzględnieniem optymalnego doboru metod i środków realizacji w stosunku do zakładanych efektów a analizowanego wydatku nie sposób uznać za oszczędny. Jednocześnie organ odwoławczy nie dopatrzył się związku przyczynowego pomiędzy tym wydatkiem, a zmniejszeniem ograniczeń zawodowych pracownika niepełnosprawnego, bowiem zakupiony samochód nie zawiera przystosowania do stopnia niepełnosprawności pracownika, a wskazane przez Spółkę parametry (klimatyzacja, automatyczna skrzynia biegów) stanowią wyposażenie standardowe przewidziane dla danego modelu samochodu. Ponadto zakup samochodu ciężarowego nie uzasadnia potraktowania tego wydatku jako dostosowującego stanowisko pracy U.P., która według informacji Spółki wykorzystuje go na stanowisku Dyrektora Generalnego i w celu nadzorowania wykonywania zleconych Spółce prac z zakresu ochrony osób i mienia oraz usług czystościowych. W skardze wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, pełnomocnik skarżącej zarzucił naruszenie: 1. przepisów postępowania: