Wyrok NSA z dnia 23 stycznia 2018 r., sygn. II FSK 3491/15

Podatek od czynności cywilnoprawnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Anna Dumas (sprawozdawca), Sędzia NSA Stefan Babiarz, Sędzia NSA del. Teresa Porczyńska, Protokolant Justyna Nawrocka, po rozpoznaniu w dniu 23 stycznia 2018 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej S. S.A. z siedzibą w S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 5 sierpnia 2015 r. sygn. akt I SA/Gl 1357/14 w sprawie ze skargi S. S.A. z siedzibą w S. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 8 października 2014 r. nr [...] w przedmiocie podatku od czynności cywilnoprawnych 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od S. S.A. z siedzibą w S. na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Katowicach kwotę 450 (czterysta pięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 5 sierpnia 2015 r., sygn. akt I SA/Gl 1357/14, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach oddalił skargę S. S.A. w S. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 8 października 2014 r. w przedmiocie podatku od czynności cywilnoprawnych.

Z uzasadnienia wyroku Sądu pierwszej instancji wynika, że decyzją z dnia 27 czerwca 2014 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego w S. określił spółce należny podatek od czynności cywilnoprawnych - umowy przelewu wierzytelności, w kwocie 1.647,00 zł. W uzasadnieniu tej decyzji organ pierwszej instancji wskazał, że w toku kontroli przeprowadzanej w spółce okazano kontrolującym m.in. umowę przelewu wierzytelności zawartą w dniu 8 marca 2010 r. pomiędzy spółką P. jako zbywającym, a stroną jako nabywcą. Przedmiotem umowy były wierzytelności określone w załączniku nr 1 do ww. umowy na łączną kwotę 1.108.069,61 zł oraz wierzytelności określone w załączniku nr 2 do tej umowy na łączną kwotę 539.354,36 zł. Zgodnie z treścią umowy nabywca zobowiązał się zapłacić zbywającemu za wierzytelności kwotę 164.742,38 zł, którą uregulował w dniu 30 marca 2010 r. Organ wskazał dalej, że z ustaleń dowodowych wynika, iż strona nabyła wierzytelności na własny rachunek, spółka P. nie przekazywała zaś żadnych środków pieniężnych na rzecz strony, które mogłyby stanowić wynagrodzenie wypłacone w zamian za usługę ściągnięcia długu, nadto, strona nie przekazała spółce P.(oprócz ceny sprzedaży) innych środków pieniężnych z tytułu nabytych wierzytelności.