Wyrok NSA z dnia 14 kwietnia 2017 r., sygn. II OSK 2107/15

Inne

Dnia 14 kwietnia 2017 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Andrzej Gliniecki Sędziowie sędzia NSA Jerzy Siegień sędzia del. WSA Jakub Zieliński (spr.) Protokolant sekretarz sądowy Agnieszka Chustecka po rozpoznaniu w dniu 14 kwietnia 2017 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej J. M. i S. M. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20 maja 2015 r. sygn. akt IV SA/Wa 515/15 w sprawie ze skargi J. M. i S. M. na decyzję Głównego Lekarza Weterynarii z dnia [...] 2014 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 20 maja 2015 r. sygn. akt IV SA/Wa 515/15 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie (dalej również: Sąd I instancji; Sąd; WSA w Warszawie) - po rozpoznaniu na rozprawie sprawy ze skargi J. M. i S. M. na decyzję Głównego Lekarza Weterynarii (dalej również: organ II instancji; organ odwoławczy) z dnia [...] 2014 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji - oddalił skargę na podstawie art. 151 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 270 [aktualnie: Dz.U. z 2016 r., poz. 718], z późn. zm. - dalej: P.p.s.a.).

Wyrok ten zapadł w następującym stanie sprawy, wynikającym z uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia.

W piśmie z dnia 2 kwietnia 2014 r. J. M. i S. M. wystąpili z wnioskiem o stwierdzenie na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 i 4 K.p.a. nieważności decyzji Powiatowego Lekarza Weterynarii w [...] (dalej również: Powiatowy Lekarz Weterynarii) z dnia [...] 2012 r. nr [...], zmienioną decyzją nr 1 tego organu z dnia [...] 2013 r. Podali, że wskazaną decyzją zakazano S. M. przemieszczania zwierząt z gatunku bydło i trzoda chlewna do i z miejsca ich przebywania do czasu ich padnięcia lub skierowania do zabicia w rzeźni w celu utylizacji lub uboju z przeznaczeniem do spożycia we własnym gospodarstwie przez domowników. Motywując wniosek, wskazali, że przedmiotowe gospodarstwo, w którym prowadzona jest hodowla, stanowi własność po połowie braci J. M. i S. M., gdy tymczasem decyzja została skierowana tylko do S. M., a to oznacza, że wystąpiła przesłanka nieważności wymieniona w art. 156 § 1 pkt 4 K.p.a. Zdaniem wnioskodawców organ wadliwie powołał się na art. 54 ust. 2 lit. a rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE/882/2004) z dnia 24 kwietnia 2004 r. w sprawie kontroli przeprowadzonej w celu zgodności z prawem paszowym i żywnościowym oraz regułami dotyczącymi zdrowia i dobrobytu zwierząt (Dz. U. UE L 165 z 30 kwietnia 2004 r.), bowiem przepis ten zezwalał jedynie na nałożenie procedur sanitarnych lub podjęcie wszelkich innych działań uważanych za niezbędne do zapewnienia bezpieczeństwa paszy lub żywności lub zgodności z prawem paszowym i żywnościowym, a tymczasem na podstawie tego przepisu orzeczono w zakresie bydła i trzody chlewnej. Według skarżących również nie mógł stanowić podstawy prawnej orzekania przez Powiatowego Lekarza Weterynarii przepis art. 54 ust. 2 lit. h rozporządzenia, bowiem przywołane przepisy dotyczą stosowania środków zaradczych, a takimi nie są orzeczone zakazy dotyczące bydła i trzody chlewnej; ponadto brak oszacowania ilości znalezionego niedozwolonego składnika w próbce paszy, co prowadzi do stwierdzenia, że decyzja został wydana bez podstawy prawnej i z rażącym naruszeniem prawa (art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a.).