Wyrok NSA z dnia 9 czerwca 2017 r., sygn. II OSK 2574/15

Kontrola sądu administracyjnego w przedmiocie miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego nie może dotyczyć celowości czy słuszności dokonywanych w planie rozstrzygnięć, lecz ogranicza się jedynie do badania zgodności z prawem podejmowanych uchwał, a zwłaszcza przestrzegania zasad planowania oraz określonej ustawą procedury planistycznej.

Teza od Redakcji

Dnia 9 czerwca 2017 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Marzenna Linska - Wawrzon Sędziowie: sędzia NSA Teresa Kobylecka (spr.) sędzia del. WSA Renata Detka Protokolant: starszy asystent sędziego Maciej Stojek po rozpoznaniu w dniu 9 czerwca 2017 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej A. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 8 lipca 2015 r. sygn. akt IV SA/Po 1279/14 w sprawie ze skargi A. S. na uchwałę Rady Gminy T. P. z dnia 24 czerwca 2014 r. nr ... w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 8 lipca 2015r., sygn. akt IV SA/Po 1279/14, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu oddalił skargę A. S. na uchwałę Rady Gminy T. P. z dnia 24 czerwca 2014r. nr ... w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w L. - część południowa.

W motywach rozstrzygnięcia Sąd I instancji wskazał, że w dniu 24 czerwca 2014r. Rada Gminy T. P., zw. dalej Radą Gminy, podjęła uchwałę nr ... w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w L. - część południowa. Skargę na powyższą uchwałę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu wniósł A. S., zw. dalej skarżącym, zarzucając jej naruszenie: (1) art. 6 ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2012r., poz. 647) w zw. z art. 140 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121) w zw. z art. 64 ust. 1-3 Konstytucji RP poprzez bezpodstawne ograniczenie prawa własności nieruchomości na drodze wyłączenia możliwości jej zabudowy, a tym samym de facto pozbawienie właściciela nieruchomości uprawnień właścicielskich, gdy tymczasem nie było ku temu żadnych przesłanek wynikających z interesu publicznego bądź ochrony środowiska naturalnego; (2) art. 15 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez przyjęcie zapisów planu sprzecznych z obowiązującym dla obszaru studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego w jego części opisowej; (3) art. 17 pkt 5 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez brak sporządzenia wszechstronnej prognozy skutków finansowych uchwalenia planu, pomimo iż okoliczność wyłączenia niektórych terenów z możliwości określonego zagospodarowania poprzez likwidację ich dotychczasowego potencjału inwestycyjnego będzie miała dla gminy konsekwencje finansowe wynikające z art. 36 ust. 1-3 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, albowiem ich wartość spadnie; (4) art. 20 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez brak rozstrzygnięcia o sposobie załatwienia uwag skarżącego zawartych w jego piśmie z 7 kwietnia 2014r. z powołaniem na okoliczność, iż były one rzekomo "niejasne", co miałoby uzasadniać całkowity brak merytorycznego odniesienia się do owych uwag, co tym samym w stopniu rażącym narusza ustawowe prawo właściciela nieruchomości do aktywnego udziału w procesach planistycznych obejmujących jego grunt. Wskazując na powyższe skarżący wniósł o stwierdzenie jej nieważności w zakresie, w jakim przeznacza ona nieruchomości, których właścicielem jest skarżący pod teren rolniczy oraz pod teren rolniczy z dopuszczeniem zalesienia.