Wyrok NSA z dnia 12 stycznia 2017 r., sygn. I OSK 1791/16

Przepis art. 174 pkt 1 ustawy P.p.s.a. przewiduje dwie postacie naruszenia prawa materialnego, a mianowicie błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie. Przez błędną wykładnię należy rozumieć wadliwe zrekonstruowanie treści normy prawnej wynikającej z konkretnego przepisu, natomiast przez niewłaściwe zastosowanie dokonanie nieprawidłowej subsumcji przepisu do ustalonego stanu faktycznego.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Jolanta Rudnicka sędzia NSA Wiesław Morys (spr.) sędzia del. WSA Mirosław Wincenciak po rozpoznaniu w dniu 12 stycznia 2017 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Ministra Skarbu Państwa od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 lutego 2016 r. sygn. akt I SA/Wa 2142/15 w sprawie ze skargi A. S. na decyzję Ministra Skarbu Państwa z dnia [...] października 2015 r. nr [...] w przedmiocie odmowy potwierdzenia prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami państwa polskiego oddala skargę kasacyjną. 2

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 17 lutego 2016 r., sygn. akt I SA/Wa 2142/15, uchylił zaskarżoną decyzję oraz decyzję Wojewody Ś. z dnia [...] sierpnia 2015 r., nr [...] i orzekł o zwrocie kosztów postępowania.

W jego uzasadnieniu Sąd ten wskazał, że wnioskiem z dnia 25 czerwca 2015r. A. S. zwróciła się do Wojewody Śląskiego o wydanie decyzji potwierdzającej prawo do rekompensaty z tytułu pozostawienia przez M. K. nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej w miejscowości Z., w dawnym woj. t. Decyzją z dnia [...] sierpnia 2015 r., nr [...], Wojewoda Ś. odmówił A. S. potwierdzenia prawa do rekompensaty z ww. tytułu. W jej uzasadnieniu organ wskazał, że A. S. nie złożyła stosowanego wniosku w terminie określonym w art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. z 2014 r., poz. 1090), powoływanej dalej jako "ustawa zabużańska". Organ stwierdził, że A. S. utraciła z dniem 31 grudnia 2008 r. prawną możliwość ubiegania się o potwierdzenie prawa do rekompensaty, ponieważ termin zawarty w art. 5 powołanej ustawy jest terminem prawa materialnego i ma charakter nieprzywracalny. Zaskarżoną decyzją z dnia [...] października 2015 r. Minister Skarbu Państwa nie uwzględnił odwołania A. S. i utrzymał w mocy decyzję organu I instancji. W jej uzasadnieniu wskazał, że wniosek o przyznanie rekompensaty za mienie zabużańskie pozostawione przez M. K. poza obecnymi granicami państwa polskiego został skutecznie złożony w dniu 30 grudnia 2008 r. jedynie przez H. I., M. S. oraz E. K. (z domu S.). Z treści tych wniosków wynika jednoznacznie, że składający je działali wyłącznie w imieniu własnym i na własną rzecz. Ponadto, w aktach sprawy brak jest pełnomocnictw upoważniających ww. osoby do działania w imieniu A. S. Organ odwoławczy wyjaśnił, że postępowanie o potwierdzenie prawa do rekompensaty jest postępowaniem wszczynanym na wniosek osoby uprawnionej i to tylko w zakresie przysługujących wnioskodawcy uprawnień. W ustawie zabużańskiej brak jest przepisów wskazujących, iż złożenie wniosku przez jednego spadkobiercę powoduje automatyczne wszczęcie postępowania administracyjnego względem pozostałych uprawnionych. Na poparcie swojego stanowiska przytoczył orzecznictwo sądów administracyjnych. Organ zaznaczył, iż istnieją wyroki sądów administracyjnych, w których wprawdzie wskazano, iż z literalnej wykładni przepisu art. 5 ust. 2 ustawy zabużańskiej nie wynika, że stosowne wnioski o potwierdzenie prawa do rekompensaty, muszą zostać złożone od razu przez wszystkich uprawnionych we wskazanym w ustawie terminie, ponadto złożenie wniosku w terminie przez jednego spadkobiercę odnosi skutek wobec pozostałych, jednakże wyroki te nie mają w jego ocenie zastosowania w przedmiotowej sprawie. Organ wskazał, że z dotychczasowego ugruntowanego stanowiska sądów administracyjnych wynika, iż osobom, które złożyły wnioski po terminie określonym w art. 5 ust. 1 ustawy zabużańskiej nie przysługuje prawo do rekompensaty, ponieważ uprawnienie to wygasa wraz z upływem wskazanego terminu.