Wyrok NSA z dnia 25 stycznia 2017 r., sygn. I GSK 1296/16

Podkreślić należy, że skoro organ w swoich ustaleniach dowodzi nieautentyczności dokumentów i na podstawie tych ustaleń ocenia dokumenty te jako fałszywe, przyjmując w związku z tym, że faktycznym nabywcą pojazdu była inna osoba, niż wskazano w umowach, to ten sam, zakwestionowany wcześniej dokument nie może stanowić źródła ustalenia podstawy opodatkowania. Nie można zaakceptować przyjętej przez organ ceny nabycia samochodu ustalonej na podstawie umowy, która w rzeczywistości nie została zawarta, tym bardziej że organ posiadał wiedzę na temat jej nieautentyczności.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Janusz Zajda (spr.) Sędzia NSA Ludmiła Jajkiewicz Sędzia del. WSA Barbara Mleczko-Jabłońska po rozpoznaniu w dniu 25 stycznia 2017 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Celnej w B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 29 czerwca 2016 r. sygn. akt I SA/Lu 107/16 w sprawie ze skargi M. K. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w B. z dnia [...] listopada 2015 r. nr [...] w przedmiocie podatku akcyzowego oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie wyrokiem z 29 czerwca 2016 r., sygn. akt I SA/Lu 107/16 wydanym w sprawie ze skargi M. K. w przedmiocie podatku akcyzowego uchylił decyzję Dyrektora Izby Celnej w Białej Podlaskiej z 26 listopada 2015 r. i zasądził zwrot kosztów postępowania na rzecz skarżącego.

Sąd orzekał w następującym stanie faktycznym sprawy:

Zaskarżoną decyzją Dyrektor Izby Celnej w Białej Podlaskiej utrzymał w mocy rozstrzygnięcie Naczelnika Urzędu Celnego w L. z 24 sierpnia 2015 r., określające skarżącemu zobowiązanie w podatku akcyzowym w wysokości 8 184 zł., z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia samochodu osobowego. W uzasadnieniu organ wyjaśnił, że dokument z 17 sierpnia 2012 r. potwierdzający zapłatę przez S. B.akcyzy z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia samochodu marki HYUNDAI SANTA FE, rok prod. 2007, o pojemności silnika 2.656 cm³ nie jest autentyczny. S. B. nie potwierdził nabycia tego pojazdu i oświadczył, że pieczęć na fakturze VAT z 19 sierpnia 2012 r., mającej dokumentować rzekomą sprzedaż przez niego opisanego samochodu na rzecz W. W. nie jest pieczęcią jego firmy M.-P., zaś złożony na tej fakturze podpis nie jest jego autorstwa. Organ stwierdził ponadto, że w oparciu o wskazane w fakturze adres i numer Pesel nie udało się ustalić osoby W. W. Organ zauważył, że z uzyskanych dokumentów wynika, iż W.W. w dniu 27 sierpnia 2012 r. zawarł umowę komisu z T. W., a jej przedmiotem była komisowa sprzedaż omawianego pojazdu. Natomiast dzień później (28 sierpnia 2012 r.), według umowy sprzedaży komisowej, samochód ten miał zostać sprzedany przez T. W. (komisanta), działającego w imieniu W.W. (komitenta), na rzecz podatnika za cenę 44.000 zł. T. W. zeznał, że w rzeczywistości nie nabywał i nie sprzedawał opisanego samochodu, gdyż nie prowadził komisu samochodowego, przedmiotowego samochodu nie widział, podobnie jak dokumentów dotyczących jego nabycia i sprzedaży w ramach umowy komisu. Do połowy 2012 r. prowadził działalność gospodarczą, która m.in. polegała na wystawianiu (w oparciu o uzgodnienia z podatnikiem) dokumentów opisujących obrót samochodami. Zeznał, że nie zna ani S. B., ani W. W. Pieczęć jego firmy wyrobił sam podatnik i on się nią posługiwał. Z zeznań T.W. wynika też, że prawdopodobnie przekazał podatnikowi około 10 niewypełnionych formularzy umów zawieranych w ramach komisu, które opatrzył swoim podpisem.