Wyrok NSA z dnia 28 września 2017 r., sygn. II FSK 1196/17

Odroczenie utraty mocy obowiązującej ocenianego przez Trybunał przepisu oznacza, że przepis ten, mimo że obalone w stosunku do niego zostało domniemanie konstytucyjności, powinien być przestrzegany i stosowany przez wszystkich adresatów, pozostaje on nadal elementem systemu prawnego.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Antoni Hanusz, Sędzia NSA Grażyna Nasierowska, Sędzia WSA (del.) Joanna Grzegorczyk - Drozda (sprawozdawca), , po rozpoznaniu w dniu 28 września 2017 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej M. O. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 8 lutego 2017 r. sygn. akt I SA/Lu 682/16 w sprawie ze skargi M. O. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Lublinie z dnia 31 maja 2016 r. nr [...] w przedmiocie wznowienia postępowania w sprawie zryczałtowanego podatku dochodowego od osób fizycznych za 2007 r. od dochodów nieznajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach przychodów oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

II FSK 1196/17

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 8 lutego 2017 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie wydanym w sprawie o sygnaturze akt I SA/Lu 682/16 oddalił skargę M. O. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Lublinie z dnia 31 maja 2016 r. w przedmiocie wznowienia postępowania zakończonego decyzją ostateczna.

Od powyższego wyroku podatniczka wywiodła skargę kasacyjną, w której zaskarżyła w całości powyższe orzeczenie, zarzucając mu naruszenie zarówno przepisów postępowania jaki i prawa materialnego.

Strona zarzuciła niewłaściwe zastosowanie art. 141 § 4 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2002 r. nr 153, poz. 1270 ze zm. - dalej jako "p.p.s.a.") poprzez sporządzenie błędnego i niepełnego uzasadnienia w wyniku czego strona nie jest pewna jakie jest stanowisko sądu I instancji, niewłaściwe zastosowanie art. 124 § 1 pkt 6 p.p.s.a. w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) cytowanej ustawy poprzez nie zawieszenie postępowania pomimo wiedzy o postępowaniu sądowo administracyjnym mającym na celu kontrolę w sprawie stwierdzenia nieważności tego samego aktu administracyjnego, niewłaściwe zastosowanie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) cytowanej ustawy w zw. z art. 243 § 1 i 3 w zw. z art. 240 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa (t. jed. Dz. U. z 2015 r. poz. 613 - dalej jako "o.p.") i oddalenie skargi pomimo, że badanie dopuszczalności wznowienia postępowania sprowadza się na etapie wstępnym do badania wystąpienia przesłanek wznowienia postępowania, zaś organ dokonał w tym zakresie badania wykraczającego ponad przedmiot rozpoznania etapu wstępnego przy wznowieniu postępowania, art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. w zw. z art. 243 § 1 i 3 o.p. w zw. z art. 1 oraz 56 p.p.s.a. poprzez oddalenie skargi pomimo wydania decyzji o odmowie wznowienia postępowania na podstawie art. 56 p.p.s.a. oraz art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. w zw. z art. 201 § 1 pkt 2 w zw. z art. 243 § 1 i 3 o.p. poprzez oddalenie skargi wskutek bezzasadnego uznania, że postępowanie zawisłe przed sądem stanowi bezwzględną i nieusuwalną przeszkodę procesową dla postępowania administracyjnego, podczas gdy postępowanie przed sądem administracyjnym stanowi negatywną przesłankę procesową względną (o charakterze usuwalnym) uzasadniającą zawieszenie wznowionego postępowania do czasu wydania prawomocnego wyroku przez sąd administracyjny, który wiąże organ podatkowy (170 p.p.s.a.) lub formalnego zakończenia postępowania sądowoadministracyjnego, które z kolei uzasadniałoby podjęcie zawieszonego postępowania i wydanie merytorycznej decyzji a także błędną wykładnię art. 241 § 2 pkt 2 w zw. z art. 240 § 1 pkt 8 o.p. poprzez przyjęcie, że miesięczny termin do wniesienia żądania o wznowienie postępowania jest liczony od dnia wejścia w życie wyroku Trybunału Konstytucyjnego (dalej jako "TK") przez co sąd I instancji błędnie rozumiał moment opublikowania powyższego wyroku względnie w terminie miesiąca od aktualizacji skutku tego orzeczenia (w przypadku wyroku TK z klauzulą odroczenia, miesięczny okres od dnia wynikającego z klauzuli odroczenia) i przyjęcie, że ten miesięczny termin liczy się od dnia wejścia w życie przepisu uchylającego niekonstytucyjny przepis prawa (art. 20 ust. 3 Ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu po dniu 1 stycznia 2007 r. - dalej jako "p.d.f.") oraz art. 240 § 1 pkt 8 o.p. i przyjęcie, że w sprawie nie wystąpiła przesłanka do wznowienia postępowania na skutek wydania wyroku przez TK uznający przepis za niezgodny z ustawa zasadniczą, gdyż powodem uchylenia art. 20 ust. 3 p.d.f. była interwencja ustawodawcy derogująca z obrotu prawnego ten przepis z dniem 1 stycznia 2017 r. a nie wyrok TK.