Wyrok NSA z dnia 30 maja 2017 r., sygn. II FSK 1224/15

Podatkowe postępowanie

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jerzy Płusa, Sędziowie: NSA Maciej Jaśniewicz (sprawozdawca), NSA del. Anna Maria Świderska, Protokolant Szymon Mackiewicz, po rozpoznaniu w dniu 30 maja 2017 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej R. W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 4 grudnia 2014 r. sygn. akt I SA/Gl 508/14 w sprawie ze skargi R. W. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 28 lutego 2014 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2005 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od R. W. na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Katowicach kwotę 1.800 (jeden tysiąc osiemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1.1. Wyrokiem z dnia 4 grudnia 2014 r. sygn. akt I SA/Gl 508/14 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach oddalił skargę R. W. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 28 lutego 2014 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2005 r.

1.2. W uzasadnieniu Sąd I instancji stwierdził, że w wyniku ponownego rozpoznania sprawy, Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w P. decyzją z dnia 3 lipca 2012 r. określił stronie wysokość zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2005 r. w kwocie 39.225,00 zł. Organ wskazał, że skarżący w 2005 r. uzyskiwał przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej prowadzonej pod firmą P. Dyrektor UKS wskazał, że strona zawyżyła koszty uzyskania przychodów. Zawyżenie kosztów było skutkiem uwzględnienia kwot wynikających z faktur, które nie dokumentowały dostawy towarów i usług przez widniejących na tych fakturach dostawców i wykonawców. Zakwestionowane zostały faktury mające odzwierciedlać transakcje zakupu i sprzedaży z M. A. E. M. R. z siedzibą w L. (dalej zwana: "M.") oraz transakcje zakupu od A. T. R. z siedzibą w L. (dalej zwana: "A."). Analizując koszty uzyskania przychodów organ I instancji stwierdził, że podatnik zawyżył je o kwotę 206.452,00 zł, na którą składały się kwoty wynikające z faktur niedokumentujących faktycznych transakcji, wystawionych na rzecz P. przez M. w kwocie 197.582,00 zł oraz przez A. w kwocie 8.870,00 zł. Organ uznał, że transakcje wynikające z faktur zakupu od ww. firm nie miały miejsca, a dowody te były nierzetelne i nie odzwierciedlały rzeczywistego przebiegu transakcji. W związku z tym koszty dokumentowane tymi fakturami nie były - w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm., dalej zwana: "u.p.d.o.f.") - kosztami uzyskania przychodów. Organ I instancji ustalił koszty uzyskania przychodów w wysokości 3.070.587,42 zł, przy deklarowanej w korekcie deklaracji podatkowej kwocie 3.277.039,42 zł. Organ stwierdził nierzetelność podatkowej księgi przychodów i rozchodów i na podstawie art. 23 § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8 poz. 60 ze zm., dalej zwana: "Ordynacja podatkowa"), odstąpił od określenia podstawy opodatkowania w drodze oszacowania, gdyż dane wynikające z ksiąg podatkowych, uzupełnione dowodami uzyskanymi w toku postępowania, pozwalały na określenie podstawy opodatkowania.