Wyrok NSA z dnia 30 listopada 2016 r., sygn. II OSK 528/15

Związanie Naczelnego Sądu Administracyjnego granicami skargi kasacyjnej polega na tym, że jest on władny badać naruszenie jedynie tych przepisów, które zostały wyraźnie wskazane przez stronę skarżącą. Ze względu na ograniczenia wynikające ze wskazanych regulacji prawnych, Naczelny Sąd Administracyjny nie może we własnym zakresie konkretyzować zarzutów skargi kasacyjnej, uściślać ich, ani w inny sposób korygować.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Anna Łuczaj Sędziowie Sędzia NSA Andrzej Wawrzyniak (spr.) Sędzia del. NSA Zygmunt Zgierski Protokolant asystent sędziego Joanna Zięba - Gula po rozpoznaniu w dniu 30 listopada 2016 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej J. Z. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 30 października 2014 r. sygn. akt VII SA/Wa 991/14 w sprawie ze skargi J. Z. na decyzję Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia [...] marca 2014 r. znak: [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji 1. oddala skargę kasacyjną, 2. zasądza od J. Z. na rzecz Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego kwotę 200 (dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 30 października 2014 r. sygn. akt VII SA/Wa 991/14 oddalił skargę J. Z. na decyzję Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia [...] marca 2014 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji.

Wyrok zapadł w następującym stanie sprawy:

Stołeczny Konserwator Zabytków decyzją z dnia [...] listopada 2011 r. nr [...] odmówił J. Z. pozwolenia na nadbudowę parterowego budynku na nieruchomości przy ul. E. w W.

Decyzją z dnia [...] lutego 2012 r. Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego decyzję tę utrzymał w mocy

Wniosek o stwierdzenie nieważności powyższej decyzji wniósł J. Z., zarzucając organowi rażące naruszenie:

- art. 7 oraz art.18 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami - poprzez przyjęcie, iż forma ochrony zabytków wskazana w obowiązującym miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego może być w sposób dowolny uznana przez organy ochrony konserwatorskiej za nieobowiązującą w danej sprawie, co prowadzi do konkluzji, iż organy te nie są związane zapisami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego,