Wyrok NSA z dnia 27 kwietnia 2016 r., sygn. I OSK 2023/14

Pojęcie nieodwracalnych skutków prawnych nie zostało normatywnie zdefiniowane, dlatego jego rozumienie zostało wypracowane w wieloletniej praktyce orzeczniczej na tle spraw nadzorczych, w których po wydaniu decyzji administracyjnej o odebraniu nieruchomości jej dotychczasowym właścicielom dokonano następnie rozporządzenia tą nieruchomością na rzecz innych osób lub podmiotów.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Paweł Miładowski Sędziowie: Sędzia NSA Małgorzata Pocztarek Sędzia del. WSA Marian Wolanin (spr.) Protokolant starszy sekretarz sądowy Magdalena Błaszczyk po rozpoznaniu w dniu 27 kwietnia 2016r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej P. S.A. w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20 marca 2014 r. sygn. akt I SA/Wa 1615/13 w sprawie ze skargi P. S.A. w W. na decyzję Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia [...] kwietnia 2013 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 20 marca 2014 r., sygn. akt I SA/Wa 1615/15, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę P. S.A. w W. na decyzję Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia [...] kwietnia 2013 r., Nr [...], w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji.

W uzasadnieniu wyroku wskazano, że wnioskiem z dnia 19 października 2011 r. Prezydent [...] wystąpił do Wojewody [...] o wszczęcie z urzędu postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Prezydium Rady Narodowej [...] z dnia [...] lipca 1963 r., Nr [...], przekazującej w użytkowanie P. w W. nieruchomość położoną w W. przy ul. [...] o pow. 2,9 ha, obecnie stanowiącej działki nr [...], nr [...], nr [...], nr [...] i nr [...] z obrębu [...], z uwagi na wydanie tej decyzji z rażącym naruszeniem prawa. Minister Transportu Budownictwa i Gospodarki Morskiej, decyzją z dnia [...] sierpnia 2012 r., Nr [...], stwierdził nieważność powołanej decyzji Prezydium Rady Narodowej [...] z dnia [...] lipca 1963 r., wskazując, że ze szkicu sytuacyjnego Nr [...] (stanowiącego załącznik do decyzji o lokalizacji szczegółowej z dnia [...] marca 1962 r. Nr [...]), wyrysu z mapy ewidencyjnej z dnia [...] czerwca 1998 r. oraz aktualnych wypisów z ewidencji gruntów wynika, że przedmiotowa nieruchomość oddana w użytkowanie P. w W. decyzją z dnia [...] lipca 1963 r., odpowiada obecnie działkom nr [...] o pow. 1,2437 ha, nr [...] o pow. 0,8460 ha, nr [...] o pow. 0,0263 ha, nr [...] o pow. 0,0884 ha, nr [...] o pow. 0,0884 ha, nr [...] o pow. 0,1253 ha, nr [...] o pow. 0,1140 ha i nr [...] o pow. 0,0747 ha z obrębu [...], objętymi księgą wieczystą KW nr [...] oraz działce nr [...] o pow. 0,3278 ha z obrębu [...], objętej księgą wieczystą KW nr [...]. Decyzja Prezydium Rady Narodowej [...] z dnia [...] lipca 1963 r. wydana została na podstawie ustawy z dnia 14 lipca 1961 r. o gospodarce terenami w miastach i osiedlach (Dz.U. Nr 32, poz. 159), w której art. 3 ust. 1 wskazano, że tereny państwowe mogą być przekazywane jednostkom państwowym i organizacjom społecznym w użytkowanie, innym zaś osobom fizycznym w użytkowanie wieczyste. Skarb Państwa dopiero na podstawie postanowienia Sądu Rejonowego [...] z dnia [...] listopada 1998 r., sygn. akt [...], nabył przez zasiedzenie z dniem 1 stycznia 1985 r. prawo własności nieruchomości położonej w W., stanowiącej działki oznaczone nr [...], nr [...], nr [...] i nr [...] z obrębu [...]. Natomiast decyzją Naczelnika Dzielnicy [...] z dnia [...] maja 1978 r., znak: [...], wywłaszczono na rzecz Skarbu Państwa nieruchomość o pow. 0,3278 ha położoną w W., stanowiącą obecnie działkę nr [...]. W dniu [...] lipca 1963 r., w którym wydano decyzję Prezydium Rady Narodowej [...], Skarb Państwa nie był więc właścicielem nieruchomości oddanej w użytkowanie P. w W., dlatego brak było podstaw do wydania kwestionowanej decyzji, w związku z czym została ona wydana z rażącym naruszeniem art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 14 lipca 1961 r. o gospodarce terenami w miastach i osiedlach. W ocenie organu nadzoru, nie zaistniała przy tym negatywna przesłanka wynikająca z art. 156 § 2 kpa do stwierdzenia nieważności przedmiotowej decyzji.