Wyrok NSA z dnia 26 lipca 2016 r., sygn. II OSK 338/16

Naruszenie prawa materialnego poprzez jego błędne zastosowanie polega na tzw. błędzie subsumcji, tj. wadliwym uznaniu, że ustalony w sprawie stan faktyczny odpowiada ustalonej hipotezie określonej normy prawnej. Ocena zarzutu prawa materialnego może być dokonana wyłącznie na podstawie konkretnego stanu faktycznego, nie zaś na podstawie stanu faktycznego, który skarżący kasacyjnie uznają za prawidłowy.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Maria Czapska-Górnikiewicz Sędziowie: sędzia NSA Barbara Adamiak sędzia del. WSA Piotr Korzeniowski (spr.) po rozpoznaniu w dniu 26 lipca 2016 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej Rady Gminy Dopiewo od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 9 grudnia 2015 r., sygn. akt IV SA/Po 800/15 w sprawie ze skargi Wojewody Wielkopolskiego na uchwałę Rady Gminy Dopiewo z dnia 29 czerwca 2015 r. nr IX/100/15 w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrokiem z 9 grudnia 2015 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu stwierdził nieważność uchwały Rady Gminy Dopiewo z dnia 29 czerwca 2015 r. nr IX/100/15 w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz zasądził od organu Rady Gminy Dopiewo na rzecz skarżącego Wojewody Wielkopolskiego kwotę 240 zł (dwieście czterdzieści złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Wyrok został wydany w następujących okolicznościach sprawy:

W dniu 29 czerwca 2015 r. Rada Gminy Dopiewo podjęła uchwałę Nr IX/100/15 w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w miejscowości Dopiewo terenu w rejonie ulic Łąkowej i Wyzwolenia, działka nr ewid. 738/14.

Skargę na powyższą uchwałę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu wniósł Wojewoda Wielkopolski wnosząc o stwierdzenie jej nieważności.

W uzasadnieniu skargi skarżący podniósł, iż zgodnie z art. 15 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2015, poz. 199 z późn. zm.) w planie miejscowym określa się obowiązkowo zasady ochrony środowiska, przyrody i krajobrazu kulturowego. Natomiast w myśl § 7 pkt 6 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. z 2003 r., Nr 164, poz. 1587), projekt rysunku planu miejscowego powinien zawierać granice i oznaczenia obiektów i terenów chronionych na podstawie przepisów odrębnych w tym terenów górniczych, a także narażonych na niebezpieczeństwo powodzi oraz zagrożonych osuwaniem się mas ziemnych.