Wyrok NSA z dnia 7 kwietnia 2016 r., sygn. I OSK 2771/14

Przez błędną wykładnię należy rozumieć nieprawidłowe zrekonstruowanie treści normy prawnej wynikającej z danego przepisu, natomiast przez niewłaściwe zastosowanie dokonanie wadliwej subsumcji przepisu do ustalonego stanu faktycznego.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Wiesław Morys (spr.) Sędziowie: Sędzia NSA Roman Ciąglewicz Sędzia del. WSA Sławomir Antoniuk Protokolant: st. asystent sędziego Rafał Kopania po rozpoznaniu w dniu 7 kwietnia 2016 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej H. T. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 15 maja 2014 r. sygn. akt II SA/Wa 2407/13 w sprawie ze skargi H. T. na postanowienie Komendanta Głównego Policji z dnia [...] września 2013 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia niedopuszczalności zażalenia oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 15 maja 2014r., sygn. akt II SA/Wa 2407/13, oddalił skargę H. T. na sprecyzowane w sentencji postanowienie Komendanta Głównego Policji.

Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, że Komendant Stołeczny Policji postanowieniem z dnia [...] sierpnia 2013 r., nr [...], odmówił zawieszenia postępowania administracyjnego wszczętego zawiadomieniem z dnia [...] maja 2013 r., nr [...], w sprawie opróżnienia lokalu mieszkalnego nr [...] przy ul. [...] w Warszawie przez H. T. i M. T. W jego motywach podał, że z wnioskiem o zawieszenie postępowania wystąpił pełnomocnik H. T. powołując się na okoliczność, iż dotychczas nie został rozpoznany jej wniosek o wykup zajmowanego lokalu. Organ stwierdził, że rozstrzygnięcie w tej materii nie jest zagadnieniem wstępnym w sprawie w rozumieniu art. 97 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2013 r. poz. 267 ze zm.) - dalej: K.p.a. Wskazał również, że poinformował pełnomocnika strony, iż nie wyraża zgody na przekazanie przedmiotowego lokalu do zasobów m.st. Warszawy w celu zrealizowania sprzedaży. W postanowieniu zawarł ponadto pouczenie, że służy na nie zażalenie do Komendanta Głównego Policji. Pełnomocnik H. T. złożył nań zażalenie, wnosząc o jego uchylenie i zawieszenie postępowania. Komendant Główny Policji zaskarżonym postanowieniem, na podstawie art. 134 w zw. z art. 144 K.p.a., stwierdził niedopuszczalność zażalenia. W jego uzasadnieniu wskazał, iż w myśl aktualnego brzmienia przepisu art. 101 § 3 K.p.a., obowiązującego od dnia 11 kwietnia 2011 r., na postanowienie o odmowie zawieszenia postępowania nie służy stronie zażalenie. Nie oznacza to jednak, że strona została pozbawiona możliwości kontroli postanowień niezaskarżalnych. Może je bowiem kwestionować, z mocy art. 142 K.p.a., w odwołaniu od decyzji, ewentualnie w skardze do sądu administracyjnego na decyzję organu odwoławczego. Komendant Główny Policji stwierdził, że organ I instancji nieprawidłowo uznał, że na postanowienie o odmowie zawieszenia postępowania służy stronie zażalenie. Wprawdzie strona zgodnie z pouczeniem wniosła zażalenie, to jednak jego rozpatrzenie jest wykluczone. Zachodzi bowiem przypadek przedmiotowej niedopuszczalności środka zaskarżenia z racji tego, iż obowiązujące przepisy prawa nie przewidują możliwości wniesienia zażalenia na postanowienie o odmowie zawieszenia postępowania. Taka sytuacja obliguje organ do wydania postanowienia opartego o przepis art. 134 K.p.a.