Wyrok NSA z dnia 6 lipca 2016 r., sygn. II FSK 2967/15

1. Stawka określona w art. 7 ust. 5 pkt 1 u.p.c.c. ma zastosowanie zawsze wtedy, gdy należny podatek nie został wpłacony do dnia wszczęcia postępowania kontrolnego, w trakcie którego podatnik powołuje się na fakt zawarcia umowy pożyczki. Z zastosowania tej stawki nie zwalnia nawet samo uiszczenie podatku od czynności cywilnoprawnych według stawki 2% w sytuacji, gdy nie wynikał on ze skutecznie złożonej deklaracji podatkowej. Taka zapłata nie może zostać bowiem uznana za zapłatę "należnego podatku".

2. Decyzja ustalająca wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od czynności cywilnoprawnych, wydana z uwzględnieniem stawki podatku określonej w art. 7 ust. 5 pkt 1 u.p.c.c. ma charakter konstytutywny, a zobowiązanie to powstaje z dniem doręczenia tej decyzji, a więc w sposób określony w art. 21 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej, więc odsetki za zwłokę mogą być naliczone dopiero od daty upływu terminu płatności podatku wskazanego w art. 47 § 1 tej ustawy.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Jan Rudowski (sprawozdawca), Sędzia NSA Tomasz Kolanowski, Sędzia NSA Sławomir Presnarowicz, Protokolant Joanna Bańbura, po rozpoznaniu w dniu 6 lipca 2016 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 28 maja 2015 r. sygn. akt III SA/Po 867/14 w sprawie ze skargi D. S.-L. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 30 kwietnia 2014 r. nr [...] w przedmiocie podatku od czynności cywilnoprawnych oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

1. Wyrokiem z dnia 28 maja 2015 r., sygn. akt III SA/Po 867/14, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu, po rozpoznaniu skargi D. S. - L. (dalej: "skarżąca", "strona"), uchylił decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 30 kwietnia 2014 r. w przedmiocie podatku od czynności cywilnoprawnych.

2. Ze stanu faktycznego przedstawionego przez sąd pierwszej instancji wynika, że skarżąca w dniu 25 października 2010 r. złożyła deklarację dla podatku od towarów i usług VAT-7 za wrzesień 2010r., w której wykazała zwrot podatku VAT w wysokości 171 000 zł będący wynikiem nabycia towarów i usług (nieruchomości) zaliczanych do środków trwałych o wartości netto 778 282 zł oraz podatek naliczony w wysokości 171 222 zł.