Wyrok NSA z dnia 5 września 2016 r., sygn. I FSK 300/15

 

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Sylwester Marciniak (spr.), Sędzia NSA Ryszard Pęk, Sędzia del. WSA Maja Chodacka, Protokolant Marek Wojtasiewicz, po rozpoznaniu w dniu 19 sierpnia 2016 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej K. S.A. w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 16 października 2014 r. sygn. akt III SA/Wa 509/14 w sprawie ze skargi K. S.A. w W. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 16 grudnia 2013 r. nr [...] w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania podatkowego oraz nadwyżki podatku naliczonego na należnym do przeniesienia na następny okres rozliczeniowy za okres od lipca 2008 r. do grudnia 2009 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od K. S.A. w W. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w W. kwotę 3.600 (słownie: trzy tysiące sześćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1. Wyrok sądu pierwszej instancji (k. 92 i 100-115 akt)

1.1. Zaskarżonym wyrokiem z dnia 16 października 2014 r., sygn. akt III SA/Wa 509/14, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie (dalej: sąd pierwszej instancji) oddalił skargę K. S.A. w W. (dalej: skarżąca lub spółka) na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. (dalej: organ odwoławczy) z dnia 16 grudnia 2013 r. w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania podatkowego oraz nadwyżki podatku naliczonego nad należnym do przeniesienia na następny okres rozliczeniowy za okres od lipca 2008 r. do grudnia 2009 r.

1.2. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, że przyczyną wydania decyzji było uznanie przez organy, że skarżąca nie ma prawa do zastosowania stawki podatku 0% w związku z dokonanymi przez siebie dostawami, rozliczonymi jako wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów (dalej również: WDT). Zdaniem organów spółka nie spełniła warunków z art. 42 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. nr 54, poz. 535 ze zm., dalej: u.p.t.u.), w szczególności nie wykazała jednoznacznie dokonania WDT, tj. wywiezienia towaru z kraju na terytorium innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej i wydania go nabywcy widniejącemu na fakturach wraz z przeniesieniem prawa do dysponowania towarem jak właściciel. Organy na podstawie zebranego materiału dowodowego uznały, że WDT do szeregu firm czeskich, słowackich i niemieckiej nie miały miejsca.