Wyrok NSA z dnia 28 kwietnia 2016 r., sygn. I FSK 1243/14

Granice postępowania rozpoznawczego co do ustalenia podstaw wznowienia wyznacza art. 240 § 1 o.p., co oznacza, że podstawa wznowienia postępowania wyznaczona w postanowieniu o wznowieniu postępowania nie zawęża granic tego wznowienia za wyjątkiem podstaw uchylenia decyzji wyliczonych w art. 240 § 1 pkt 4, pkt 8 i pkt 9 oraz 11 o.p.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Janusz Zubrzycki, Sędzia NSA Sylwester Marciniak (spr.), Sędzia NSA Arkadiusz Cudak, Protokolant Krzysztof Zaleski, po rozpoznaniu w dniu 28 kwietnia 2016 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej M. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 25 lutego 2014 r., sygn. akt III SA/Gl 837/13 w sprawie ze skargi M. S. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 5 lutego 2013 r., nr [...] w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji ostatecznych w zakresie podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące od stycznia do grudnia 2003 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od M. S. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w K. kwotę 180 (słownie: sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1. Wyrok sądu pierwszej instancji (k. 34 i 41 - 55 akt)

1.1. Zaskarżonym wyrokiem z dnia 25 lutego 2014 r., sygn. akt III SA/Gl 837/13, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach (dalej: sąd pierwszej instancji) oddalił skargę M. S. (dalej: skarżący) na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. (dalej: organ odwoławczy) z dnia 5 lutego 2013 r. w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji ostatecznych w zakresie podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące od stycznia do grudnia 2003 r.

1.2. W uzasadnieniu powyższego wyroku sąd pierwszej instancji stwierdził, że w piśmie z dnia 10 września 2012 r. skarżący działający przez pełnomocnika, radcę prawnego, złożył wniosek o wznowienie postępowania podatkowego zakończonego ostatecznymi decyzjami Naczelnika Urzędu Skarbowego w K. (dalej: organ pierwszej instancji) z dnia 19 grudnia 2008 r., określającymi wysokość zobowiązania w podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące od stycznia do grudnia 2003 r. Skarżący domagał się uchylenia w całości tych decyzji i umorzenia postępowania w powyższych sprawach, jako podstawę prawną wniosku wskazując art. 241 § 1 pkt 11 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm., dalej: o.p.) i powołując się na orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości (dalej: Trybunał) z dnia 21 czerwca 2012 r. w sprawach połączonych C-80/11 i C-142/11, w którym Trybunał przenosi ciężar dowodu na organy podatkowe. Nadto we wniosku skarżący wskazał na szereg nieprawidłowości postępowania wymiarowego prowadzonego przez organ pierwszej instancji, w szczególności zwrócił uwagę na niezawiniony fakt utraty dokumentów księgowych z 2003 r., a to w wyniku kradzieży przez nieustalonych sprawców. Skarżący podkreślił, że organ pierwszej instancji nie udzielił mu pomocy i wsparcia w zbieraniu dokumentów potwierdzających prawo do odliczenia podatku naliczonego, a ponadto nie przeprowadził wnioskowanych dowodów co naruszało zasady postępowania określone w art. 122, art. 180 § 1 i art. 188 o.p. Powołując powyższy wyrok Trybunału skarżący stwierdził, że nie można odmówić prawa do odliczenia podatku naliczonego od podatku należnego, jeżeli podatnik nie mógł nawet podejrzewać, że wystawca faktury dopuścił się nieprawidłowości lub przestępstwa.