Wyrok NSA z dnia 26 lutego 2015 r., sygn. II OSK 1790/13

Dnia 26 lutego 2015 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Andrzej Jurkiewicz /spr./ sędzia NSA Małgorzata Stahl sędzia del. WSA Wanda Zielińska-Baran Protokolant starszy inspektor sądowy Agnieszka Majewska po rozpoznaniu w dniu 26 lutego 2015 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej J.H. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 5 kwietnia 2013 r. sygn. akt VII SA/Wa 2415/12 w sprawie ze skargi J.H. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] sierpnia 2012 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 5 kwietnia 2013 r. sygn. akt VII SA/Wa 2415/12 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę J.H. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] sierpnia 2012 r. znak [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji.

Wyrok ten został wydany w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy:

Decyzją z dnia [...] października 2010 r. nr [...], na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a. w zw. z art. 158 § 1 K.p.a. oraz art. 83 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (tj.: Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 ze zm.), Mazowiecki Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego, na wniosek B. i A.W., stwierdził nieważność decyzji Burmistrza Miasta i Gminy Ożarów Mazowiecki z dnia [...] lipca 2003 r. nr [...] udzielającej J.H. pozwolenia na użytkowanie budynku mieszkalnego powstałego po zmianie sposobu użytkowania budynku gospodarczego przy ul. [...], w miejscowości K. Powyższa decyzja została utrzymana w mocy decyzją Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] marca 2011 r. znak: [...].

Na skutek skargi J.H. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 7 września 2011 r., sygn. akt VII SA/Wa 1077/11, uchylił obie wskazane wyżej decyzje zarzucając im naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 w zw. z art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a. W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał, że samo powołanie błędnej podstawy prawnej w decyzji o pozwoleniu na użytkowanie nie mogło automatycznie przesądzać o rażącym naruszeniu prawa poprzez rozstrzygnięcie na podstawie art. 59 ust. 2 ustawy Prawo budowlane. Sąd zwrócił uwagę, że organy winny jednoznacznie wyjaśnić, czy i który z przypadków wymienionych w art. 55 ust. 1 tej ustawy, w brzmieniu obowiązującym w dacie wydania badanej decyzji, winien stanowić jej podstawę, a następnie wykazać, że jego niezastosowanie obarczone jest wadą rażącego naruszenia prawa. W sytuacji ustalenia, że podstawę weryfikowanej decyzji winien, zamiast art. 59 ust. 2 ustawy Prawo budowlane, stanowić art. 71 ust. 3 tej ustawy, organy winny wykazać, że nieprzeprowadzenie procedury z art. 50 i 51 ustawy Prawo budowlane, do której odwołuje się ww. przepis, nosi cechy rażącego naruszenia prawa.