Wyrok NSA z dnia 5 maja 2015 r., sygn. I OSK 856/14

Przepis art. 174 pkt 1 ustawy P.p.s.a. przewiduje dwie postacie naruszenia prawa materialnego, a mianowicie błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie. Przez błędną wykładnię należy rozumieć nieprawidłowe zrekonstruowanie treści normy prawnej wynikającej z konkretnego przepisu, natomiast przez niewłaściwe zastosowanie dokonanie wadliwej subsumcji przepisu do ustalonego stanu faktycznego.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący sędzia NSA Małgorzata Borowiec, Sędzia NSA Wiesław Morys (spr.), Sędzia del. WSA Iwona Bogucka, Protokolant starszy asystent sędziego Łukasz Mazur, po rozpoznaniu w dniu 5 maja 2015 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej M. J. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 18 czerwca 2013 r. sygn. akt II SA/Wa 300/13 w sprawie ze skargi M. J. na orzeczenie Wojskowej Komisji Lekarskiej Sił Powietrznych z dnia [...] listopada 2012 r. nr [...] w przedmiocie zdolności do pełnienia zawodowej służby wojskowej oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zaskarżonym wyrokiem oddalił skargę M. J. na sprecyzowane w sentencji orzeczenie Wojskowej Komisji Lekarskiej Sił Powietrznych.

Jak wynika z uzasadnienia tegoż wyroku zapadł on w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy:

M. J., pełniąc służbę wojskową w Wyższej Szkole Oficerskiej Sił Powietrznych w Dęblinie w charakterze kandydata na żołnierza zawodowego, w dniu [...] listopada 2009 r. został skierowany przez Rektora tej Szkoły do komisji lekarskiej w celu określenia jego przydatności do służby wojskowej. Orzeczeniem z dnia [...] grudnia 2009 r. Wojskowa Komisja Lotniczo-Lekarska w Dęblinie stwierdziła u badanego reakcję adaptacyjną przedłużoną, niezborność krótkowzroczną obu oczu, blizny po appendektomii, czyli schorzenia określone odpowiednio w § 67 pkt 2, § 13 pkt 4, § 3 pkt 1 załącznika nr 1 do rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 10 maja 2004 r. w sprawie orzekania o zdolności do zawodowej służby wojskowej oraz właściwości i trybu postępowania wojskowych komisji lekarskich w tych sprawach (Dz. U. Nr 133, poz. 1422 ze zm.), i orzekła jego niezdolność do służby wojskowej - kat. N - grupa II. Orzeczenie to utrzymała w mocy Wojskowa Komisja Lekarska Sił Powietrznych w dniu [...] lipca 2010 r. Powyższy wniosek został sformułowany na podstawie obserwacji żołnierza w Klinice Psychiatrii i Stresu Bojowego Centralnego Szpitala Klinicznego Ministerstwa Obrony Narodowej w Warszawie, na którą został skierowany wobec rozbieżnych opinii lekarza psychiatry i psychologa klinicznego. W orzeczeniu klinicznym wskazano, iż badany nie jest chory psychicznie, lecz jego cechy osobowości mogą utrudniać pełnienie zawodowej służby wojskowej. Wobec tego wystąpiono do Konsultanta Krajowego w dziedzinie psychologii klinicznej ds obronności kraju, który stwierdził schorzenie kwalifikujące go jako niezdolnego do zawodowej służby wojskowej. Skargę M. J. od powyższej ostatecznej decyzji Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił wyrokiem z dnia 20 grudnia 2010 r., sygn. akt II SA/Wa 1516/10, lecz Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 6 października 2011 r., sygn. akt II OSK 765/11, wyrok ten uchylił i przekazał sprawę Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Sąd Kasacyjny dostrzegł naruszenie przepisu art. 141 § 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, poprzez m.in. brak określenia normy prawnej stanowiącej wzorzec kontroli legalności zaskarżonego orzeczenia, zwracając uwagę na fakt, iż skoro jego podstawą są wiadomości specjalistyczne, to rzeczą sądu administracyjnego jest przede wszystkim ocena prawidłowości postępowania przeprowadzanego przed organem i zastosowanej normy prawa materialnego. Należało ustalić, jakie orzeczenie lekarskie było właściwą podstawą orzeczenia o niezdolności do służby, a głównie jaka jest moc prawna opinii Krajowego Konsultanta, nadto rozwiać wątpliwości w zakresie rozbieżności ocen lekarzy, sięgając m.in. do wskazówek metodologicznych zawartych w objaśnieniach do załącznika do cytowanego rozporządzenia. W następstwie tego wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie orzeczeniem z dnia 31 stycznia 2012r., sygn. akt II SA/Wa 2573/11, uchylił powyższe orzeczenia organów obu instancji. Powodem takiego rozstrzygnięcia był brak ustaleń co do przyjętego schorzenia, brak rozważenia występujących w orzeczeniach lekarskich rozbieżności, brak wymaganego dla przyjęcia schorzenia z § 67 pkt 2 załącznika do rozporządzenia z dnia 10 maja 2004 r. okresu leczenia, błędne konwalidowanie tych uchybień opinią Konsultanta Krajowego.