Wyrok NSA z dnia 17 lutego 2015 r., sygn. II OSK 1827/13

Zauważyć należy, że o skuteczności zarzutów naruszenia przepisów postępowania nie decyduje każde uchybienie, lecz tylko i wyłącznie takie, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Istotny wpływ na wynik sprawy to taki w którym istnieje związek przyczynowy pomiędzy uchybieniem procesowym stanowiącym przedmiot zarzutu skargi kasacyjnej, a wydanym w sprawie zaskarżonym orzeczeniem wojewódzkiego sądu administracyjnego, który uzasadnia istnienie choćby hipotetycznej możliwości odmiennego rozstrzygnięcia sprawy.

Teza od Redakcji

Dnia 17 lutego 2015 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Grzegorz Czerwiński sędzia NSA Jerzy Stelmasiak sędzia del. WSA Teresa Zyglewska /spr./ Protokolant asystent sędziego Tomasz Muszyński po rozpoznaniu w dniu 17 lutego 2015 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Wojewody Lubuskiego od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 9 maja 2013 r. sygn. akt II SA/Go 39/13 w sprawie ze skargi P. M. na decyzję Wojewody Lubuskiego z dnia [...] listopada 2012 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wymeldowania oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 9 maja 2013 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim po rozpoznaniu skargi P. M. na decyzję Wojewody Lubelskiego z dnia [...] listopada 2012 r. w przedmiocie odmowy wymeldowania uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Wójta Gminy Zielona Góra z dnia [...] sierpnia 2012 r.

Wyrok został wydany w następujących okolicznościach sprawy.

Decyzją z dnia [...] sierpnia 2012 r. nr [...] Wójt Gminy Zielona Góra, po rozpatrzeniu wniosku P. M., odmówił wymeldowania A. M. i S. C. z pobytu stałego z lokalu mieszkalnego w J. [...].

W uzasadnieniu decyzji, powołując się na treść art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych, organ wyraził ocenę, że z akt administracyjnych wynika, iż A. M. wraz z nieletnim synem nie opuściła miejsca pobytu stałego na stałe, a przebywa jedynie czasowo w Niemczech, co związane jest z jej pracą zawodową. Wyjazd do pracy nastąpił w styczniu 2012 r. i zrealizowany został za wiedzą i obopólną zgodą obojga małżonków. Fakt ten potwierdzają zeznania stron postępowania i świadków. Ze zgodnych zeznań stron wynika również, że przynajmniej do kwietnia 2012 r. A. M. ponosiła część kosztów utrzymania domu, posiadała klucze do domu, natomiast w domu przebywał również jej syn S. C., którym miał opiekować się P. M.. W domu pozostała część jej rzeczy osobistych oraz rzeczy codziennego użytku. Na brak zerwania więzi z miejscem pobytu stałego wskazuje też fakt, że A. M. przyjechała na święta wielkanocne do miejsca pobytu stałego w J. [...]. W trakcie postępowania ustalono, że pomiędzy małżonkami, zarówno przed wyjazdem do pracy do Niemiec jak i później j dochodziło do nieporozumień. W efekcie nasilającego się konfliktu A. M. w kwietniu 2012 r. wniosła pozew o separację. Natomiast P. M. w dniu [...] maja 2012 r. wniósł pozew o rozwód. Organ ustalił również, że w kwietniu 2012 roku A. M. zabrała z domu kilka rzeczy codziennego użytku tj. telewizor i komputer, które stanowiły własność jej matki. W konsekwencji organ stwierdził, że trudno uznać, iż A. M. wyprowadziła się z lokalu mieszkalnego w J. [...]. zabierając wszystkie swoje rzeczy. Również działań P. M. polegających na wymianie zamków w drzwiach domu oraz odmowie wydania kluczy małżonce, jak też spakowaniu jej rzeczy osobistych oraz rzeczy jej nieletniego syna, a następnie złożenie ich w stodole, nie można uznać za dobrowolne wyprowadzenie się strony - A. M. z domu w J. [...]. Jednocześnie organ wskazał, że strona - A. M. - ma prawo do skorzystania z przysługującego jej środka prawnego o przywrócenie utraconego prawa posiadania w ciągu roku od chwili dokonania naruszeń.