Wyrok NSA z dnia 16 kwietnia 2015 r., sygn. I OSK 437/14

Przepis art. 174 pkt 1 ustawy P.p.s.a. przewiduje dwie postacie naruszenia prawa materialnego, a mianowicie błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie. Przez błędną wykładnię należy rozumieć nieprawidłowe zrekonstruowanie treści normy prawnej wynikającej z konkretnego przepisu, natomiast przez niewłaściwe zastosowanie dokonanie wadliwej subsumcji przepisu do ustalonego stanu faktycznego.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący sędzia NSA Jolanta Rudnicka, Sędzia NSA Ewa Dzbeńska, Sędzia NSA Wiesław Morys (spr.), Protokolant starszy asystent sędziego Marta Sikorska, po rozpoznaniu w dniu 16 kwietnia 2015r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej [...] Sp. z o.o. w Warszawie od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 15 listopada 2013 r. sygn. akt I SA/Wa 1935/13 w sprawie ze skarg Polskiego Komitetu Normalizacyjnego i [...] Sp. z o.o. w Warszawie na decyzję Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia [...] czerwca 2013 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania prawa własności czasowej oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargi Polskiego Komitetu Normalizacyjnego i [...] Spółki z organiczną odpowiedzialnością w Warszawie na bliżej sprecyzowaną w sentencji decyzję Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej.

W uzasadnieniu tegoż wyroku Sąd I instancji podał, że zaskarżoną decyzją uchylono orzeczenie administracyjne Prezydium Rady Narodowej Miasta Stołecznego Warszawy z dnia [...] sierpnia 1950 r. w części dotyczącej nieruchomości stanowiącej obecnie własność Skarbu Państwa, a położonej przy ul. [...] w Warszawie (działki nr [...]), i przekazał sprawę organowi I instancji do ponownego rozpatrzenia. Jak wynika z motywów tej decyzji orzeczeniem tym odmówiono J. B., M. G. i M. K. przyznania prawa własności czasowej tej nieruchomości, jednocześnie stwierdzając, że wszystkie budynki na niej położone przeszły na własność Skarbu Państwa. Jako podstawę prawną rozstrzygnięcia powołano przepis art. 7 dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy (Dz. U. Nr 50, poz. 279), wskazując iż ów teren zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego przeznaczony został pod budownictwo użyteczności publicznej i przekazany wykonawcy narodowego planu gospodarczego. Odwołanie od tegoż orzeczenia złożyli wnioskodawcy. Jednakowoż nie zostało ono dotąd rozpatrzone, gdyż jak stwierdził Prezes Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast w uzasadnieniu decyzji z dnia [...] sierpnia 2001 r. w aktach brak jest oryginału decyzji odwoławczej z dnia [...] maja 1951 r., a tylko zalega jej niepodpisana kopia. Wspomnianą decyzją z dnia [...] sierpnia 2001 r. organ ten umorzył postępowanie o stwierdzenie nieważności decyzji z dnia [...] maja 1951 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Warszawie uchyliło orzeczenie z dnia [...] sierpnia 1950 r. w części dotyczącej gruntu stanowiącego własność komunalną i sprawę w tym zakresie przekazało do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji. Takie samo rozstrzygnięcie zawarł w zaskarżonej w niniejszej sprawie decyzji Minister Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej w części dotyczącej gruntu stanowiącego własność Skarbu Państwa. Jak podał ten organ w motywach tej decyzji odmowa przyznania własności czasowej następowała wówczas, gdy korzystanie z gruntu nie dało się pogodzić z jego przeznaczeniem wynikającym z planu zabudowy. Tymczasem w aktach sprawy brak jest dowodów świadczących o przeprowadzeniu postępowania w tym kierunku. Sprawa zatem nie została wyjaśniona przez organ I instancji, co naruszało przepis art. 44 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 22 marca 1928 r. o postępowaniu administracyjnym (Dz. U. Nr 36, poz. 341). Dlatego należało przeprowadzić postępowanie wyjaśniające i rozstrzygnąć wniosek dekretowy.