Wyrok NSA z dnia 14 maja 2015 r., sygn. I OSK 2126/13

Pogląd reprezentuje również utrwalone orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego, w którym przyjęto, iż wydatki konieczne związane z wykonywaniem dozoru muszą być konkretne, odnosić się do danego dozorcy i określonego pojazdu.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Monika Nowicka sędzia NSA Ewa Dzbeńska (spr.) sędzia NSA Zbigniew Ślusarczyk Protokolant starszy asystent sędziego Wojciech Latocha po rozpoznaniu w dniu 14 maja 2015 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Skarbowej w Szczecinie od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 7 maja 2013 r. sygn. akt II SA/Sz 11/13 w sprawie ze skargi I. C. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w Szczecinie z dnia [...] października 2012 r. nr [...] w przedmiocie wynagrodzenia za dozór pojazdów oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie wyrokiem z dnia 7 maja 2013 r., sygn. akt II SA/Sz 11/13, po rozpoznaniu skargi I. C., uchylił postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w Szczecinie z dnia [...] października 2012 r. nr [...] i poprzedzające je postanowienie Naczelnika Trzeciego Urzędu Skarbowego w Szczecinie z dnia [...] lipca 2011 r. nr [...] w przedmiocie wynagrodzenia za dozór pojazdów.

Wyrok ten zapadł w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych:

W dniu 23 marca 2000 r. pomiędzy Komendantem Miejskim Policji w Szczecinie a wspólnikami spółki cywilnej S. zostały zwarte umowy o współdziałaniu w zakresie usuwania i przemieszczania pojazdów oraz o współdziałaniu w zakresie parkowania pojazdów. Umowy te stanowiły realizację dyspozycji wynikającej z § 10 ust. 1 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 14 stycznia 2000 r. w sprawie usuwania pojazdów i blokowania ich kół (Dz. U. Nr 5 poz. 64 ze zm.). W obu umowach w § 8 ust. 2 ustalono, iż zostały zawarte na okres trzech lat tj. do 23 marca 2003 r.