Wyrok NSA z dnia 10 marca 2015 r., sygn. I OSK 1516/13

Przepis art. 174 pkt 1 ustawy P.p.s.a. przewiduje dwie postacie naruszenia prawa materialnego, a mianowicie błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie. Błędna wykładnia oznacza nieprawidłowe zrekonstruowanie treści normy prawnej wynikającej z konkretnego przepisu, czyli mylne rozumienie określonej normy prawnej, natomiast niewłaściwe zastosowanie to dokonanie wadliwej subsumcji przepisu do ustalonego stanu faktycznego, czyli niezasadne uznanie, że stan faktyczny sprawy odpowiada hipotezie określonej normy prawnej.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Wiesław Morys (spr.) Sędziowie: Sędzia NSA Joanna Runge- Lissowska Sędzia del. WSA Agnieszka Miernik Protokolant sekretarz sądowy Julia Chudzyńska po rozpoznaniu w dniu 10 marca 2015r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej K. O.-K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 18 marca 2013 r. sygn. akt I SA/Wa 2439/12 w sprawie ze skargi K. O.-K. na decyzję Ministra Skarbu Państwa z dnia [...] października 2012 r. nr [...] w przedmiocie odmowy potwierdzenia prawa do rekompensaty 1) uchyla zaskarżony wyrok oraz decyzję Ministra Skarbu Państwa z dnia [...] października 2012 r. nr [...] i decyzję Wojewody Lubelskiego z dnia [...] sierpnia 2012 r. nr [...], 2) zasądza od Ministra Skarbu Państwa na rzecz K. O.-K. kwotę 657 (sześćset pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę K. O.-K. na opisaną w sentencji decyzję Ministra Skarbu Państwa.

Jak wynika z jego uzasadnienia zaskarżoną decyzją utrzymano w mocy decyzję Wojewody Lubelskiego z dnia [...] sierpnia 2012 r. o odmowie potwierdzenia skarżącej prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia przez jej babkę - H. O. nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej. Organ odwoławczy ustalił, iż H. O. zmarła w [...] 1970 r. w B., a jej spadkobierczynią jest skarżąca. H. O. przybyła do Polski z terytorium obecnej Litwy w roku 1956. Jednakowoż nie wykazano, aby w tej dacie pozostawiła ona nieruchomości poza granicami RP, nadto, aby opuściła terytorium byłej Rzeczpospolitej Polskiej w związku z wojną rozpoczętą w roku 1939. Tymczasem, po myśli art. 6 ust. 4 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 169, poz. 1418 ze zm.) fakt ten należy wykazać w szczególności urzędowym opisem mienia, orzeczeniem wydanym przez b. Państwowy Urząd Repatriacyjny, innymi dokumentami urzędowymi, a w razie ich braku oświadczeniami dwóch świadków bliżej w przepisie sprecyzowanych. Ze złożonych przez stronę dokumentów, a to kopii decyzji Sądu Okręgowego w Wilnie z dnia [...] października 1931 r. o przyznaniu H. O. prawa własności do majątku B., kopii decyzji tegoż Sądu z dnia [...] lipca 1933 r. dotyczącej tegoż majątku, kopii wyciągu wykazu hipotecznego księgi wieczystej tej nieruchomości z dnia [...] marca 1938 r., karty repatriacyjnej z dnia [...] grudnia 1956 r., okoliczność ta nie wynika.