Wyrok NSA z dnia 17 listopada 2015 r., sygn. II FSK 3386/13

 

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Stanisław Bogucki, Sędziowie: NSA Beata Cieloch (sprawozdawca), WSA del. Małgorzata Długosz-Szyjko, Protokolant Szymon Mackiewicz, po rozpoznaniu w dniu 27 października 2015 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej P. P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 16 lipca 2013 r. sygn. akt I SA/Łd 568/13 w sprawie ze skargi P. P. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 20 marca 2013 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2008 r. 1) uchyla zaskarżony wyrok w całości i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Łodzi, 2) zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi na rzecz P. P. kwotę 3.800 (trzy tysiące osiemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

I.1. Zaskarżonym wyrokiem z dnia 16 lipca 2013 r., sygn. akt. I SA/Łd 568/13, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi oddalił skargę P. P. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 20 marca 2013 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2009 r.

I.2. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wskazano, że zaskarżoną decyzją Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w L. z 23 listopada 2012 r. określającą P. P. zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2009 r. w kwocie 132.226 zł. W uzasadnieniu wskazał, że w 2009 r. źródłem przychodów podatnika była pozarolnicza działalność gospodarcza prowadzona pod firmą S. w L. W zeznaniu podatkowym za ten rok (PIT-36L) strona zadeklarowała podatek dochodowy w wysokości 0 zł. W toku postępowania Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w L. stwierdził następujące nieprawidłowości:

1. Podatnik bezpodstawnie zaliczył do kosztów uzyskania przychodów wydatki w kwocie 53.818,95 zł, na które składały się:

- wydatki związane z najmem i eksploatacją lokalu (opłaty za media) położonego w L. przy ul. N. w kwocie 49.748,95 zł. Organ uznał, że podatnik nie przedstawił wiarygodnych dowodów potwierdzających faktyczne wykorzystywanie tego lokalu do działalności. Wskazał, że część przesłuchanych świadków nie potwierdziła faktu wykorzystywania przez stronę lokalu do przechowywania towarów, zaś zeznania tych świadków, którzy fakt ten potwierdzili, są niewiarygodne w świetle innych dowodów. Podniósł też, że lokal był zagrzybiony, bez ogrzewania, niezabezpieczony, zaś faktury za energię elektryczną opiewały jedynie na koszty stałe. Ponadto spisy towarów handlowych obejmowały wyłącznie towary znajdujące się sklepach przy ul. P. Z informacji Administracji Nieruchomości L. wynikało, że lokal w chwili przejmowania go przez podatnika nie nadawał się do prowadzenie w nim działalności gospodarczej, a podatnik nie przeprowadził w nim żadnego remontu ani adaptacji. W związku z powyższym na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.; dalej jako u.p.d.o.f.) powyższych wydatków nie uznano za koszty uzyskania przychodów.