Wyrok NSA z dnia 4 listopada 2015 r., sygn. II FSK 2957/13

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Stefan Babiarz, Sędzia WSA (del.) Grażyna Nasierowska, Sędzia NSA Krzysztof Winiarski (sprawozdawca), Protokolant Katarzyna Łysiak, po rozpoznaniu w dniu 4 listopada 2015 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej P. B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 23 kwietnia 2013 r., sygn. akt I SA/Lu 76/13 w sprawie ze skargi P. B. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Lublinie z dnia 30 listopada 2012 r., nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2007 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od P. B. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w Lublinie kwotę 1200 (słownie: tysiąc dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 23 kwietnia 2013 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie oddalił skargę P.B. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Lublinie z dnia 30 listopada 2012 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2007 r.

Rozstrzygnięcie zapadło w następującym stanie faktycznym. Po przeprowadzonym postępowaniu kontrolnym w zakresie prawidłowości rozliczenia skarżącego z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych za 2007 r., Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w L.12 czerwca 2012 r. określił zobowiązanie w wysokości 45.972 zł. W uzasadnieniu wskazano, że skarżący niezasadnie dokonał zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów z prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej za 2007 r. kwoty 225.500 zł, wynikającej z 11 faktur wystawionych w trakcie 2007 r. przez E. P.S., które nie dokumentowały rzeczywistych transakcji.

Po rozpatrzeniu odwołania Dyrektor Izby Skarbowej utrzymał w mocy powyższe rozstrzygnięcie wskazując, że P.S. wystawił w 2007 r. 11 faktur na rzecz skarżącego, które miały dokumentować "prowizję za doprowadzenie do zawarcia umów leasingowych", jednocześnie nie składając deklaracji podatkowych VAT-7 za miesiące od stycznia do grudnia 2007 r. Organ drugiej instancji zauważył, że Inspektor Kontroli Skarbowej postanowieniem z 28 grudnia 2011 r. wszczął dochodzenie w sprawie wystawienia w okresie od 29 maja 2006 r. do 4 września 2007 r., w krótkich odstępach czasu w wykonaniu tego samego zamiaru przez P.S., w sposób nierzetelny faktur za wykonane świadczenia na łączną kwotę brutto 433.466 zł, tj. o przestępstwo skarbowe z art. 62 § 2 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. Ponadto Wydział Karny po rozpoznaniu sprawy P.S. oskarżonego o użycie jako autentycznych, po uprzednim podrobieniu, dokumentów w postaci dowodu wpłaty i potwierdzeń wykonania przelewów kwot na rzecz kontrahentów, uznał go za winnego zarzucanych mu czynów z art. 270 § 1 k.k. Z ustaleń organu wynika, że skarżący w 2007 r. na podstawie zawartej 2 stycznia 2002 r. umowy o współpracy świadczył na rzecz E. S.A. w W. (w skrócie E.) usługi w zakresie pozyskiwania zamówień na usługi obejmujące prowadzoną działalność leasingową, zawieranie umów leasingu i kompletowanie dokumentacji umów. W podatkowej księdze przychodów i rozchodów za 2007 r. skarżący ujął 11 faktur wystawionych w tym roku przez E. P.S. W protokole badania ksiąg z dnia 4 października 2011 r. w tym zakresie stwierdzono nierzetelność księgi przychodów i rozchodów, w następstwie odmówiono jej przymiotu dowodu w sprawie na podstawie art. 193 § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 1997 r. Nr 137, poz. 926 ze zm., dalej: O.p.) Dyrektor Izby Skarbowej po przesłuchaniu świadków I. S. oraz S.D., doszedł do wniosku, że ich zeznania zostały wcześniej uzgodnione, ponieważ nie zostały potwierdzone przez wiarygodny materiał dowodowy. Organ odwoławczy zauważył, że wynagrodzenie P.S., który miał jedynie kontaktować stronę z potencjalnymi klientami, jest wyższe od wynagrodzenia stałych współpracowników. Zdaniem organu odwoławczego, zeznania P.S. i skarżącego w zakresie sposobu regulowania należności są niespójne. Obaj przesłuchani zgodnie stwierdzili, że należności z faktur były płacone gotówką i przelewem bankowym, ale podali różne przyczyny takiej formy rozliczeń. Zdaniem organu z całości zgromadzonego materiału dowodowego wynika, że do zawarcia umów leasingu, doszło bez udziału P.S. Wskazują na to treść wyjaśnień kontrahentów strony, którzy nie znali P.S., a także jego wyjaśnienia złożone w toku przesłuchania w charakterze podejrzanego, który przyznał się do wystawienia nierzetelnych faktur, jak również pozostałe ustalone okoliczności dotyczące rozliczenia prowizji, terminu wystawiania faktur, sposobu zapłaty, naliczania opłaty manipulacyjnej, współpracy z innymi podmiotami.