Wyrok NSA z dnia 18 grudnia 2015 r., sygn. II FSK 2918/13

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Beata Cieloch (sprawozdawca), Sędzia NSA Stanisław Bogucki, Sędzia WSA del. Wojciech Stachurski, Protokolant Joanna Bańbura, po rozpoznaniu w dniu 18 grudnia 2015 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 4 czerwca 2013 r. sygn. akt I SA/Łd 327/13 w sprawie ze skargi S. Z. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 10 stycznia 2013 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji określającej zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2004 r. oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

I.1. Zaskarżonym wyrokiem z dnia 4 czerwca 2013 r., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi, sygn. akt I SA/Łd 327/13, w sprawie ze skargi S. Z. ( dalej: Skarżący) uchylił decyzję z dnia 10 stycznia 2013 r., w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej w sprawie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2004 rok.

I.2. Sąd pierwszej instancji przedstawiając stan sprawy wskazał, że zaskarżoną decyzją z dnia 10 stycznia 2013 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi utrzymał w mocy własną decyzję z dnia 7 listopada 2012 r., w sprawie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego w S. z 31 stycznia 2011 r., określającej Skarżącemu zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2004 r. oraz odsetki od należnych zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych za styczeń, luty, marzec oraz kwiecień 2004 roku. W uzasadnieniu organ odwoławczy wyjaśnił, że wnioskiem z dnia 8 października 2012 r. podatnik wystąpił do Naczelnika Urzędu Skarbowego w S. o stwierdzenie nieważności powołanej wyżej decyzji z 31 stycznia 2011 r. na podstawie art. 247 § 1 pkt 3 w związku z art. 59 § 1 pkt 9 i art. 70 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.; dalej jako O.p.), a także powołując się na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 17 lipca 2012 r. sygn. akt P 30/11. W uzasadnieniu żądania podatnik wyjaśnił, że decyzja Naczelnika Urzędu Skarbowego została wydana mimo wygaśnięcia zobowiązania podatkowego wskutek przedawnienia. Podatnikowi przed dniem 31 grudnia 2010 r. nie doręczono ani decyzji określającej zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2004 r., ani informacji o zawieszeniu biegu terminu przedawnienia tego zobowiązania. Organ odwoławczy, uzasadniając zaskarżoną decyzję podkreślił, że stan prawny, będący podstawą rozważań Trybunału Konstytucyjnego, nie miał zastosowania w przedmiotowej sprawie. Przepis art. 70 § 6 pkt 1 O.p., w brzmieniu nadanym ustawą zmieniającą z 2002 r., nie stanowił bowiem podstawy wydania zaskarżonej decyzji. Jako istotną okoliczność organ odwoławczy wymienił, że kwestionowana decyzja zapadła przed stwierdzeniem przez Trybunał Konstytucyjny niezgodności art. 70 § 6 O.p. z Konstytucją RP. Ocena ostatecznej decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego w S. z 31 stycznia 2011 r. pod kątem jej wydania z rażącym naruszeniem prawa, była dokonywana według stanu na dzień wydania tej decyzji. Rozstrzygający dla oceny, czy zachodzą przesłanki stwierdzenia nieważności decyzji z powodu rażącego naruszenia prawa, był stan prawa w dniu wydania tej decyzji; na taką ocenę nie mogła mieć wpływu ani późniejsza zmiana prawa, ani tym bardziej zmiana interpretacji tego prawa. Ponadto organ wskazał, że podnoszone przez podatnika fakty i okoliczności wskazywały na przesłanki wymienione w przepisie art. 240 O.p., rozpoznawane w ramach wznowienia postępowania. Nietrafne było przekonanie strony, że przyczyny prowadzące do wznowienia postępowania administracyjnego można przedstawić jako rażące naruszenie prawa, o jakim mowa w art. 247 § 1 pkt 3 O.p. Zdaniem organu, jeżeli nawet przy wydawaniu orzeczenia (decyzji) miały miejsce uchybienia przepisów postępowania, które mimo swojej istotności (art. 240 § 1 O.p.) nie skutkowały nieważnością decyzji, to nie mogły być zaliczone do oczywistych naruszeń przepisów postępowania, stanowiących rażące naruszenie prawa w rozumieniu art. 247 § 1 pkt 3 O.p.