Wyrok NSA z dnia 13 lutego 2014 r., sygn. II FSK 591/12

Do uznania wydatku za koszt uzyskania przychodów niezbędne jest nie tylko zaistnienie konkretnego zdarzenia gospodarczego, polegającego na zakupie towaru lub usługi u konkretnego sprzedawcy, za konkretną cenę, ale i odpowiednie udokumentowanie tej operacji. Nie wystarczy wykazanie, że podatnik mógł gdziekolwiek nabyć towar lub usługę i wykorzystać je w działalności gospodarczej, aby wydatek ten móc zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

Teza od Redakcji

 

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Aleksandra Wrzesińska- Nowacka, Sędzia NSA Bogdan Lubiński, Sędzia WSA del. Grażyna Nasierowska (sprawozdawca), Protokolant Katarzyna Domańska, po rozpoznaniu w dniu 13 lutego 2014 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej M. P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 17 listopada 2011 r. sygn. akt I SA/Po 651/11 w sprawie ze skargi M. P. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 19 stycznia 2011 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2007 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od M. P. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu kwotę 7.200 (słownie: siedem tysięcy dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1. Wyrokiem z 17 listopada 2011 r. sygn. akt I SA/Po 651/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu oddalił skargę M. P. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu wydaną w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2007 r.

2. Ze stanu sprawy przyjętego przez Sąd I instancji wynikało, że Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w P. decyzją z 24 września 2010 r., określił M. P., prowadzącemu działalność gospodarczą pod firmą "P.P.H.U. S.", zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2007 r. w kwocie 535.916 zł. W wyniku przeprowadzonego postępowania ustalono, że w badanym roku podatkowym księgi rachunkowe prowadzone przez skarżącego były nierzetelne, zarówno w części dotyczącej kosztów uzyskania przychodów, jak i uzyskiwanych przez podatnika przychodów. Stosownie zatem do art. 193 § 4 i § 6 Ordynacji podatkowej, nie uznano przedłożonych ksiąg podatkowych za dowód tego, co wynika z zawartych w nich zapisów w odniesieniu do faktur dokumentujących sprzedaż w łącznej kwocie 1.469.177,54 zł oraz faktur VAT wystawionych przez "P." oraz "L.", dokumentujących zakup stali oraz usług transportowych. Jednocześnie odstąpiono od określenia podstawy opodatkowania w drodze oszacowania, z uwagi na to, że dane wynikające z ksiąg podatkowych, uzupełnione dowodami uzyskanymi w toku kontroli, pozwalały na określenie podstawy opodatkowania.