Wyrok NSA z dnia 29 stycznia 2015 r., sygn. II FSK 3184/12

W postępowaniu podatkowym dotyczącym roku podatkowego następującego i lat następnych po roku poniesienia wydatków organ podatkowy powinien ograniczyć postępowanie dowodowe do stwierdzenia, czy podatnikowi pozostała do odliczenia kwota ulgi z uwagi na to, że wydatki, o których mowa w art. 26 ust.1 pkt 8 u.p.d.o.f. nie znalazły pokrycia w dochodzie roku ich poniesienia i czy ulga ta nie została odliczona w latach wcześniejszych. W postępowaniu tym nie powinna natomiast podlegać badaniu wielkość przysługującego podatnikowi odliczenia, ani też prawo do tej ulgi, jeżeli zeznanie za rok podatkowy poniesienia wydatków nie zostało podważone.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Aleksandra Wrzesińska-Nowacka (sprawozdawca), Sędzia NSA Krzysztof Winiarski, Sędzia NSA del. Anna Maria Świderska, Protokolant Justyna Nawrocka, po rozpoznaniu w dniu 29 stycznia 2015 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej D. D.-W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 6 lipca 2012 r. sygn. akt I SA/Kr 91/12 w sprawie ze skargi D. D.-W. przy uczestnictwie W. D.-W. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Krakowie z dnia 26 września 2011 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2005 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od D. D.-W. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w Krakowie kwotę 2.700 (dwa tysiące siedemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 6 lipca 2012 r., I SA/Kr 91/12 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie oddalił skargę D. D.-W. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Krakowie z dnia 26 września 2011 r., nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2005 r.

Rozstrzygnięcie to zapadło w następującym, przyjętym przez Sąd pierwszej instancji, stanie faktycznym:

Decyzją z dnia 17 czerwca 2011r. Naczelnik Urzędu Skarbowego K. określił małżonkom D. i W. D. - W. wysokość zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2005 r. w kwocie 77 660 zł. W uzasadnieniu organ wskazał, że małżonkowie wybrali wspólne opodatkowanie, składając za 2005 r. zeznanie roczne na druku PIT-36 (zeznanie zostało skorygowane w dniu 1 sierpnia 2006 r. oraz w dniu 29 kwietnia 2010 r.). Zdaniem organu, małżonkowie zawyżyli kwotę ulgi mieszkaniowej (mieszkania na wynajem) wykazując 770 006,67 zł, podczas gdy byli uprawnieni jedynie do odliczenia kwoty 559 221,76 zł. Organ wskazał, że powyższa nieprawidłowość wynikała z zawyżenia limitu ulgi do odliczenia wykazanego w PIT-36 za 2003 r. W dołączonym do tego zeznania podatkowego załączniku PIT/D (zarówno w wersji pierwotnej jak i w korekcie z 2006 r.) wykazana została informacja o odliczeniu wydatków mieszkalnych za 2003 r. z zaznaczeniem, że dotyczą one więcej niż jednej inwestycji oraz ze wskazaniem, że ponoszone wydatki dotyczą 16 lokali mieszkalnych na wynajem w budowanym budynku. Dopiero w kolejnej korekcie PIT-36 za 2003 r. złożonej w dniu 29 kwietnia 2010 r. małżonkowie wykazali w PIT/D wydatki na 20 lokali mieszkalnych. W ocenie organu, limit ulgi powinien był zostać obliczony w oparciu o liczbę 16 lokali, a nie 20, jak wykazano w ww. korekcie. Organ ustalił, że ww. inwestycje dotyczyły: