Wyrok NSA z dnia 23 kwietnia 2015 r., sygn. II FSK 304/15

Obowiązkiem organów podatkowych jest wyjaśnienie sprawy w stopniu niezbędnym dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 122 Ordynacji podatkowej). Udowodnieniu podlegają zatem te fakty i okoliczności, jakie są istotne z punktu widzenia hipotetycznego stanu faktycznego, wynikającego z normy prawa, która ma mieć w sprawie zastosowanie.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Aleksandra Wrzesińska-Nowacka, Sędzia NSA Beata Cieloch (sprawozdawca), Sędzia WSA (del.) Jolanta Sokołowska, Protokolant Dorota Rembiejewska, po rozpoznaniu w dniu 23 kwietnia 2015 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Z. E. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 7 października 2014 r. sygn. akt I SA/Łd 942/14 w sprawie ze skargi Z. E. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 6 grudnia 2011 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2006 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od Z. E. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi kwotę 2400 (słownie: dwa tysiące czterysta) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

I.1. Zaskarżonym wyrokiem z 7 października 2014 r., sygn. akt I SA/Łd 942/14 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi oddalił skargę Z. E. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w L. z 6 grudnia 2011 r. nr ... w przedmiocie określenia zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2006 r.

I.2. Uzasadniając wyrok, WSA wskazał, że decyzją z 6 grudnia 2011 r. Dyrektor Izby Skarbowej w L. utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w L. z 30 czerwca 2011 r. w sprawie określenia skarżącemu zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2006 r. w kwocie 17.189 zł. Organy ustaliły bowiem, że skarżący - prowadzący w 2006 r. działalność gospodarczą, której przedmiotem była sprzedaż gazów technicznych oraz transport drogowy - zawyżył koszty uzyskania przychodów o kwotę 78.296 zł. Faktury wystawione dla skarżącego przez A. W., prowadzącą przedsiębiorstwo A., nie dokumentowały bowiem rzeczywistych transakcji gospodarczych, a wydatki w nich wskazane nie mogły zostać uznane za koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U z 2000 r. nr 14, poz. 176 ze zm.; dalej u.p.d.o.f.). Jednocześnie w wyniku kontroli podatkowej przeprowadzonej u A. W. okazało się, że dokonała ona zakupu gazów technicznych jedynie w niewielkich ilościach, za kwotę 1.328,63 zł. Nie mogła więc sprzedać podatnikowi gazów technicznych za kwotę kilkukrotnie większą. Również inne okoliczności dotyczące jej firmy świadczyły o tym, że brak było możliwości wykonania przez nią czynności określonych w fakturach. Ponadto jej pracownik K. J. zeznał, że faktury podrobił, były to więc tzw. "puste faktury", a podatnik nie otrzymał na ich podstawie żadnego towaru i nie uiścił zapłaty. Z kolei podatnik zeznał, że nigdy nie podpisał jakiejkolwiek umowy z A. W., choć współpraca trwała najprawdopodobniej od 2003 r.