Wyrok NSA z dnia 17 lutego 2015 r., sygn. II FSK 3215/12

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Anna Dumas, Sędzia NSA Antoni Hanusz (sprawozdawca), Sędzia WSA del. Jolanta Sokołowska, Protokolant Anna Rembowska, po rozpoznaniu w dniu 17 lutego 2015 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 13 września 2012 r. sygn. akt I SA/Po 526/12 w sprawie ze skargi S. D. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 10 kwietnia 2012 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie o stwierdzenie nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2010 r. oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

1. Zaskarżonym wyrokiem z dnia 13 września 2012 r., sygn. akt I SA/Po 526/12 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu oddalił skargę S. D. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2010 r. Przedstawiając stan sprawy Sąd pierwszej instancji podał, że pismem z dnia 15 listopada 2011 r. skarżący wniósł o wszczęcie postępowania podatkowego w sprawie o stwierdzenie nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2010 r. Jak wynika z treści wniosku, Naczelnik Pierwszego W. Urzędu Skarbowego w P. wydał decyzję, w której orzekł o odpowiedzialności podatkowej płatnika A. S.A. w upadłości likwidacyjnej, z tytułu pobranych, a niewypłaconych zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od wynagrodzeń wypłaconych w okresie od stycznia do maja 2010 r. Na podstawie tej decyzji Naczelnik Pierwszego W. Urzędu Skarbowego wszczął wobec skarżącego, jako byłego likwidatora spółki, postępowanie karne skarbowe, przedstawiając zarzut z art. 77 § 1 i 2 ustawy z dnia 10 września 1999 r. Kodek karny skarbowy (Dz. U. 2007 r. Nr 111, poz. 765 ze zm., dalej "k.k.s."). Pragnąc skorzystać z instytucji dobrowolnego poddania się odpowiedzialności, skarżący uiścił grzywnę oraz należność publicznoprawną. Jednakże, zdaniem skarżącego, nie był i nie jest on zobowiązany do uiszczenia ww. należności. Dlatego za uzasadniony uważa wniosek o stwierdzenie nadpłaty.