Postanowienie NSA z dnia 15 października 2014 r., sygn. II OZ 1094/14

Przywrócenie terminu

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Zbigniew Ślusarczyk po rozpoznaniu w dniu 15 października 2014 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia K. W. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 31 lipca 2014 r., sygn. akt II SA/Sz 619/14 o odmowie przywrócenia terminu do wniesienia skargi w sprawie ze skargi K. W. na decyzję Zachodniopomorskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Szczecinie z dnia [...] maja 2014 r., nr [...] w przedmiocie nakazu rozbiórki postanawia oddalić zażalenie

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie postanowieniem z dnia 31 lipca 2014 r., sygn. akt II SA/Sz 619/14, po rozpoznaniu wniosku K. W., odmówił przywrócenia terminu do wniesienia skargi na decyzję Zachodniopomorskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Szczecinie z dnia 7 maja 2014 r., nr [...] w przedmiocie nakazu rozbiórki.

W uzasadnieniu wskazano, że postanowieniem z dnia 4 lipca 2014 r. skarga została odrzucona jako wniesiona z uchybieniem ustawowego terminu.

Odpis postanowienia został doręczony skarżącej pod adresem wskazanym w skardze (M., ul. [...]) w dniu 10 lipca 2014 r. Ze znajdującego się w aktach sprawy zwrotnego potwierdzenia obioru wynika, że doręczyciel obok podpisu dopisał w nawiasie imię osoby kwitującej odbiór, zaś na odwrocie zwrotki zaznaczył, że przesyłkę skierowaną do skarżącej doręczono adresatowi.

Skarżąca zwróciła się do sądu o przywrócenie terminu do złożenia skargi wskazując, że to nie ona potwierdziła odbiór sześciu zaskarżonych decyzji. Przesyłki wysyłane przez sąd, na adres w M., goniec przekazuje matce obecnie noszącej nazwisko M. W., co stwierdził ojciec B.W., który sprawdził dokumenty w WSA w Szczecinie i okazał jej kserokopie doręczeń zaskarżanych decyzji. Skarżąca oświadczyła, że podpis, bez imienia, na dokumencie zwrotnego potwierdzenia odbioru, nie jest jej, a przesyłka została doręczona w T., gdzie zamieszkuje matka M. W. Fakt ten potwierdza pieczęć pocztowa urzędu pocztowego T., a nie placówki pocztowej w M. Dlatego też, nie wiedząc, że matka potwierdziła jej nazwiskiem odbiór decyzji kilka dni wcześniej niż to podała, pozostawała w przekonaniu, że zmieścił się w 30 dniach, licząc termin do wniesienia skargi od daty otrzymania korespondencji od matki. Dopiero z treści postanowienia sądu dowiedziała się, że przekroczyła termin o 3 dni. Skarżąca podkreśliła, że w interesie jej matki jest, aby skarga nie została uznana.