Wyrok NSA z dnia 22 lipca 2014 r., sygn. II OSK 408/13

Dnia 22 lipca 2014 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Małgorzata Masternak-Kubiak /spr./ sędzia NSA Paweł Miładowski sędzia del. NSA Jerzy Solarski Protokolant starszy sekretarz sądowy Mariusz Szufnara po rozpoznaniu w dniu 22 lipca 2014 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej J. C. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 1 października 2012 r., sygn. akt II SA/Gl 362/12 w sprawie ze skargi J. C. na uchwałę Rady Miejskiej w Bielsku Białej z dnia 22 listopada 2011 r. nr XIII/295/2011 w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wyrokiem z dnia 1 października 2012 r., sygn. akt II SA/Gl 362/12, oddalił skargę J. C. na uchwałę Rady Miejskiej w Bielsku-Białej z dnia 22 listopada 2011 r. Nr XIII/295/2011 w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

W uzasadnieniu wyroku Sąd I instancji przytoczył następujące okoliczności faktyczne i prawne:

W wezwaniu z dnia 5 grudnia 2011 r. skierowanym do Rady Miejskiej w Bielsku-Białej J. C. wniosła o usunięcie naruszenia prawa uchwałą tej Rady z dnia 22 listopada 2011 r. Nr XIII/295/2011 w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w zakresie mieszkalnictwa w K. - w rejonie ulic G. i M. pomiędzy potokami bez nazwy, przez jej uchylenie oraz wprowadzenie na objętym uchwałą terenie rozwiązań komunikacyjnych z wyłączeniem jej prywatnej nieruchomości.

Na wezwanie to J. C. nie uzyskała odpowiedzi.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego J. C. domagała się stwierdzenia nieważności zaskarżonej uchwały. Zarzuciła, że uchwała ta została podjęta z naruszeniem art. 1 ust. 2 pkt 7 oraz art. 6 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm., zwanej dalej ustawą lub ustawą o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym) w związku z art. 21 ust. 1 i 2, art. 31 ust. 3, art. 64 ust. 1, 2 i 3 Konstytucji RP i art. 1 Protokołu dodatkowego Nr 1 do Konwencji ochrony praw człowieka i podstawowych wolności, poprzez niewłaściwą ich interpretację i niewłaściwe zastosowanie, które w konsekwencji uniemożliwia jej realizację uprawnień właścicielskich do stanowiącej jej własność nieruchomości. Zarzuciła również naruszenie art. 10 ust. 1 pkt 1 i 8 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez nie uwzględnienie dotychczasowego przeznaczenia terenu oraz stanu prawnego gruntu, § 11 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. Nr 164, poz. 1587, zwane dalej rozporządzeniem z dnia 26 sierpnia 2003 r.) poprzez brak szczegółowej prognozy wpływu ustaleń planu na dochody własne i wydatki gminy.