Wyrok NSA z dnia 28 stycznia 2014 r., sygn. I GSK 1106/12

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Małgorzata Rysz Sędziowie NSA Czesława Socha Krystyna Anna Stec (spr.) Protokolant Tomasz Haintze po rozpoznaniu w dniu 14 stycznia 2014 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Celnej w B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w B. z dnia 23 maja 2012 r. sygn. akt I SA/Bk 92/12 w sprawie ze skargi R. Spółki z o.o. w R. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w B. z dnia [...] lutego 2012 r. nr [...] w przedmiocie weryfikacji zgłoszenia celnego i określenia kwoty długu celnego 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w B.; 2. zasądza od R. Spółki z o.o. w R. na rzecz Dyrektora Izby Celnej w B. kwotę 1482 (tysiąc czterysta osiemdziesiąt dwa) złotych tytułem kosztów postępowania kasacyjnego. zdanie odrębne do uzasadnienia

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w B. wyrokiem z dnia 23 maja 2012r., sygn. akt I SA/Bk 92/12 - po rozpoznaniu skargi R. Spółki z o.o. w R. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w B. z [...] lutego 2012 r., nr [...] w przedmiocie wymiaru cła antydumpingowego - stwierdził nieważność zaskarżonej decyzji, a ponadto stwierdził, że decyzja ta nie podlega wykonaniu w całości do czasu uprawomocnienia się wyroku.

W uzasadnieniu wyroku Sąd I instancji wskazał, że zaskarżona decyzja - w zakresie, w jakim utrzymuje w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Celnego w B. z [...] listopada 2011 r., w której dokonano klasyfikacji towaru (drążki metalowe), zadeklarowanego w zgłoszeniu celnym w procedurze dopuszczenia do obrotu (SAD z [...] sierpnia 2011 r. nr [...]), a objętego uprzednio procedurą składu celnego - dotknięta jest wadą nieważności określoną w przepisie art. 247 § 1 pkt 4 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r. poz. 749; dalej: O.p.).

Stwierdzając rei iudicatae, z treści art. 247 § 1 pkt 4 O.p. Sąd wywiódł, że warunkiem koniecznym stwierdzenia nieważności na jego podstawie jest stwierdzenie tożsamości spraw, tzn. stwierdzenie, że występują identyczne elementy podmiotowe (strony i uczestnicy postępowania), elementy przedmiotowe (stan faktyczny, w którym występują te same fakty mające znaczenie prawotwórcze) oraz identyczny stan prawny.