Wyrok NSA z dnia 28 stycznia 2014 r., sygn. I GSK 1105/12

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Małgorzata Rysz Sędziowie NSA Czesława Socha (spr.) Krystyna Anna Stec Protokolant Tomasz Haintze po rozpoznaniu w dniu 14 stycznia 2014 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Celnej w B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 23 maja 2012 r. sygn. akt I SA/Bk 91/12 w sprawie ze skargi R. Spółki z o.o. w R. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w B. z dnia [...] lutego 2012 r. nr [...] w przedmiocie weryfikacji zgłoszenia celnego i określenia kwoty długu celnego 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Białymstoku; 2. zasądza od R. Spółki z o.o. w R. na rzecz Dyrektora Izby Celnej w B. kwotę 1548 (tysiąc pięćset czterdzieści osiem) złotych tytułem kosztów postępowania kasacyjnego. zdanie odrębne do uzasadnienia

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku wyrokiem z dnia 23 maja 2012 r., sygn. akt I SA/Bk 91/12 - po rozpoznaniu skargi R. Spółki z o.o. w R. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w B. z [...] lutego 2012 r., nr [...] w przedmiocie wymiaru cła antydumpingowego - stwierdził nieważność zaskarżonej decyzji, a ponadto stwierdził, że decyzja ta nie podlega wykonaniu w całości do czasu uprawomocnienia się wyroku.

W uzasadnieniu wyroku Sąd I instancji wskazał, że zaskarżona decyzja - w zakresie, w jakim utrzymuje w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Celnego w [...] z [...] listopada 2011 r., w której dokonano klasyfikacji towaru (drążki metalowe), zadeklarowanego w zgłoszeniu celnym w procedurze dopuszczenia do obrotu (SAD z 3 sierpnia 2011 r. nr [...]), a objętego uprzednio procedurą składu celnego - dotknięta jest wadą nieważności określoną w przepisie art. 247 § 1 pkt 4 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r. poz. 749; dalej: O.p.).

Stwierdzając rei iudicatae, z treści art. 247 § 1 pkt 4 O.p. Sąd wywiódł, że warunkiem koniecznym stwierdzenia nieważności na jego podstawie jest stwierdzenie tożsamości spraw, tzn. stwierdzenie, że występują identyczne elementy podmiotowe (strony i uczestnicy postępowania), elementy przedmiotowe (stan faktyczny, w którym występują te same fakty mające znaczenie prawotwórcze) oraz identyczny stan prawny.