Wyrok NSA z dnia 21 stycznia 2014 r., sygn. II GSK 1632/12

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Krystyna Anna Stec Sędziowie NSA Jan Bała Joanna Sieńczyło-Chlabicz (spr.) Protokolant Monika Majak po rozpoznaniu w dniu 21 stycznia 2014 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Ministra Finansów od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 26 czerwca 2012 r. sygn. akt V SA/Wa 497/12 w sprawie ze skargi [...] na decyzję Ministra Finansów z dnia [...] stycznia 2012 r. nr [...] w przedmiocie odmowy umorzenia w części grzywny nałożonej mandatem karnym kredytowym oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 26 czerwca 2012 r., sygn. akt V SA/Wa 497/12 po rozpoznaniu sprawy ze skargi [...] na decyzję Ministra Finansów z dnia [...] stycznia 2012 r., nr [...] w przedmiocie odmowy umorzenia w części grzywny nałożonej mandatem karnym, uchylił zaskarżoną decyzję.

Sąd I instancji za podstawę rozstrzygnięcia przyjął następujące ustalenia.

I

[...] (dalej: skarżący, wnioskodawca) wystąpił z wnioskiem o umorzenie w części należności z tytułu grzywny nałożonej w drodze mandatu karnego z dnia [...]. W uzasadnieniu stwierdził, że nie jest w stanie dokonać zapłaty kwoty wynikającej z mandatu z uwagi na brak dochodów. Oświadczył, że jest na utrzymaniu żony, która otrzymuje rentę z KRUS w wysokości 588,41 zł. Ponadto poinformował, że wraz z żoną wychowuje ciężko chorego syna, który otrzymuje rentę socjalną w wysokości 525,88 zł.

Decyzją z dnia [...] listopada 2011 r. Wojewoda [...] odmówił wnioskodawcy umorzenia części grzywny w wysokości 500 zł pozostałej do zapłaty w kwocie 100 zł. Organ wyjaśnił, że z przedłożonych przez wnioskodawcę dokumentów wynika, iż posiada on stałe źródło utrzymania dzięki dochodom żony - z tytułu otrzymywanej renty z KRUS-u w wysokości 588,41 zł oraz dochodom syna z tytułu otrzymywanej renty socjalnej w wysokości 525,88 zł. Wobec tego sytuacja ekonomiczna skarżącego daje podstawę do stwierdzenia, że istnieją realne możliwości uregulowania przez skarżącego przedmiotowej należności.