Wyrok NSA z dnia 26 września 2014 r., sygn. II FSK 3098/12

Jedynym sposobem wzruszenia domniemania prawnego z art.3 powołanej ustawy jest powództwo o uzgodnienie treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym oparte na jej art.10. Nie jest więc możliwe, aby dla celów prowadzonego postępowania podatkowego organ podatkowy dokonywał samodzielnie ustalenia podważające domniemanie prawdziwości ksiąg wieczystych.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Bogdan Lubiński, Sędzia NSA Jerzy Rypina, Sędzia NSA (del.) Danuta Małysz (sprawozdawca), Protokolant Agata Grabowska, po rozpoznaniu w dniu 26 września 2014 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej E. sp. z o. o. z siedzibą w K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 17 lipca 2012 r. sygn. akt I SA/Gd 572/12 w sprawie ze skargi E. sp. z o. o. z siedzibą w K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Gdańsku z dnia 26 marca 2012 r. , sygn. akt [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2006 r. oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 17 lipca 2012r. w sprawie I SA/Gd 572/12 Wojewódzki Sąd Administracyjnym w Gdańsku oddalił skargę E. spółki z o.o. z siedzibą w K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Gdańsku w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2006r.

W uzasadnieniu wyroku Sąd przedstawił następujący stan sprawy:

Decyzją z dnia 26 marca 2012r. Samorządowe Kolegium Odwoławczego w Gdańsku utrzymało w mocy decyzję Burmistrza Gminy Z. określającą TP E. spółce z o.o. z siedzibą w K. zobowiązanie w podatku od nieruchomości za rok 2006 oraz odmawiającą stwierdzenia nadpłaty w tym podatku. W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy przywołał regulacje prawne zawarte w art.2 ust.1 pkt 1-3 oraz art.3 ust.1 pkt 1 i 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz.U. z 2006r. Nr 121, poz.844 ze zm.), zwanej dalej "u.p.o.l.", i w tym kontekście stwierdził, że z dokumentów zebranych w sprawie wynika, iż TP E. spółka z o.o. jest użytkownikiem wieczystym działki nr 127 oraz właścicielem działek nr 181/1, nr 156/5 i nr 169/1 położonych w C. Podkreślił przy tym, że organy podatkowe nie są uprawnione do zmiany treści księgi wieczystej, jak również do kwestionowania istniejących w niej zapisów na podstawie innych dokumentów, dopóki więc orzeczeniem sądu nie zostanie zmieniony zapis w księdze wieczystej, organ jest nim związany. Zauważył, że z dokumentów złożonych z odwołaniem wynika, iż do dnia wniesienia odwołania zapisy w księdze wieczystej nie zostały zmienione przez sąd, a ponadto - że przedstawiony stan prawny nieruchomości potwierdzały zapisy ewidencji gruntów i budynków. Dodał, że stosownie do art.6 ust.2 ustawy z 24 marca 1920r. o nabywaniu nieruchomości przez cudzoziemców (Dz.U. z 2004r. Nr 167, poz.1758 ze zm.) w razie nabycia nieruchomości wbrew przepisom ustawy o nieważności nabycia orzeka sąd i choć takie orzeczenie ma charakter deklaratoryjny, to jednak nie można przyjąć, że organ podatkowy jest władny w oparciu o art.120 ustawy Ordynacja podatkowa przesądzić o tym, iż nieważne jest nabycie nieruchomości przez cudzoziemca wbrew art.6 ust.1 powołanej ustawy o nabywaniu nieruchomości przez cudzoziemców. Wobec tego organ odwoławczy uznał, że istnieją podstawy do wydania decyzji na podstawie art.21 § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, a w związku z tym - do odmowy stwierdzenia nadpłaty.