Wyrok NSA z dnia 7 maja 2014 r., sygn. II FSK 1318/12

Przy ocenie, czy do działań podatnika ma zastosowanie art. 5a pkt 6 u.p.d.o.f., nie bierze się pod uwagę zamiarów i wewnętrznego stanu adresata przepisu. Motywacja podatnika nie ma znaczenia, bada się natomiast jego uzewnętrznione zachowanie.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Bogusław Dauter, Sędzia NSA Zbigniew Kmieciak (sprawozdawca), Sędzia NSA Jerzy Płusa, Protokolant Justyna Bluszko-Biernacka, po rozpoznaniu w dniu 7 maja 2014 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej T. T. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 24 stycznia 2012 r. sygn. akt I SA/Kr 1984/11 w sprawie ze skarg T. T. na decyzje Dyrektora Izby Skarbowej w Krakowie z dnia 27 września 2011 r. nr [...] i nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za lata 2006-2007 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od T. T. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w Krakowie kwotę 4500 (słownie: cztery tysiące pięćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 24 stycznia 2012 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, w sprawie o sygn. akt I SA/Kr 1984/11, oddalił skargę T. T. - nazywanego dalej "Skarżącym", na decyzje Dyrektora Izby Skarbowej w Krakowie z dnia 27 września 2011 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2006 i 2007 rok.

Z uzasadnienia wyroku sądu pierwszej instancji wynika, że Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w K. decyzjami z 22 czerwca 2011 r. określił Skarżącemu wysokość zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za lata 2006-2007 r. W trakcie postępowania kontrolnego ustalono, że Skarżący dokonał kilkunastu transakcji zakupu i sprzedaży nieruchomości lub udziałów w nieruchomości. Przedstawiwszy zestawienie transakcji kupna i sprzedaży, organ doszedł do wniosku, że nieruchomości nie zostały nabyte na własne potrzeby, jako majątek osobisty, ale w celu sprzedaży z zyskiem. W ocenie organu, stanowisko to znalazło także oparcie w zeznaniach świadków - osób, które nabyły udziały w nieruchomościach wraz ze Skarżącym oraz osób, które nieruchomości te od Skarżącego odkupiły. Równocześnie w trakcie postępowania Skarżący nie przedstawił żadnych przekonujących dowodów wskazujących, że transakcje przeprowadzał w ramach zwyczajnego gospodarowania mieniem. Tym samym, zdaniem organu, Skarżący prowadził działalność gospodarczą w rozumieniu art. 5a ust. 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 nr 14, poz. 176 z późn. zm.) - powoływanej jako "u.p.d.o.f.", w zakresie obrotu nieruchomościami. Przychód uzyskany z tego tytułu należało zakwalifikować jako przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej (art. 10 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f.).