Wyrok NSA z dnia 8 marca 2013 r., sygn. II GSK 2375/11

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Stanisław Gronowski Sędzia NSA Joanna Kabat-Rembelska (sprawozdawca) Sędzia del. WSA Wojciech Kręcisz Protokolant Dorota Gaj-Mizerska po rozpoznaniu w dniu 8 marca 2013 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Powiatu K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 17 sierpnia 2011 r. sygn. akt V SA/Wa 388/11 w sprawie ze skargi Powiatu K. na decyzję Ministra Finansów z dnia [...] grudnia 2010 r. nr [...] w przedmiocie zobowiązania do zwrotu nienależnie uzyskanej oświatowej subwencji ogólnej 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od Powiatu K. na rzecz Ministra Finansów kwotę 5.400 (pięć tysięcy czterysta) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. wyrokiem z 17 sierpnia 2011 r., sygn. akt V SA/Wa 388/11, oddalił skargę P. K na decyzję Ministra Finansów z 15 grudnia 2010 r., nr[...] , w przedmiocie zwrotu do budżetu państwa nienależnie uzyskanej części oświatowej subwencji ogólnej.

W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd pierwszej instancji podał między innymi, że Najwyższa Izba Kontroli przeprowadziła kontrolę w Zespole Szkół Specjalnych w K. w zakresie prawidłowości sporządzania w latach 2004-2005 sprawozdań statystycznych służących finansowaniu zadań oświatowych, tj. naliczaniu części oświatowej subwencji ogólnej. W wyniku kontroli stwierdzono nieprawidłowości w sporządzaniu sprawozdań statystycznych GUS według stanu z 30 września 2005 r. Najwyższa Izba Kontroli zwróciła uwagę na ujmowanie w sprawozdaniach danych niezgodnych ze stanem faktycznym, poprzez błędne kwalifikowanie uczniów do kategorii "niepełnosprawność sprzężona".

Minister Finansów decyzją z 28 maja 2010 r. zobowiązał Powiat K. do zwrotu nienależnie uzyskanej kwoty części oświatowej subwencji ogólnej za 2006 r. w wysokości 757.243 zł. W uzasadnieniu decyzji wyjaśnił, że podstawę do naliczenia ostatecznej wysokości części oświatowej subwencji ogólnej za 2006 rok stanowiły zweryfikowane przez jednostkę samorządu terytorialnego dane o liczbie uczniów za dany rok szkolny wskazane w sprawozdaniach statystycznych GUS typu "S". W sprawozdaniach typu S-02 oraz S-07 zbierano dane m.in. o liczbie uczniów objętych kształceniem specjalnym. Zgodnie z "objaśnieniami szczegółowymi" stanowiącymi integralną część formularzy S-02 i S-07, każdego ucznia należało wykazać tylko w jednym rodzaju niepełnosprawności wskazanym w orzeczeniu poradni psychologiczno-pedagogicznej. Uczniów z więcej niż jedną niepełnosprawnością należało natomiast wykazać w rubryce z niepełnosprawnością sprzężoną. Jedyną podstawą do ujmowania uczniów niepełnosprawnych w sprawozdaniach statystycznych były orzeczenia o potrzebie kształcenia specjalnego. Oznacza to, że tylko uczniowie posiadający orzeczenie poradni psychologiczno-pedagogicznej, w tym poradni specjalistycznej o potrzebie kształcenia specjalnego, mogli być wykazani w sprawozdaniach statystycznych i objęci odpowiednią wagą przy kalkulacji części oświatowej subwencji ogólnej dla danej jednostki samorządu terytorialnego. Warunków do ujęcia w sprawozdaniu statystycznym w rubryce "niepełnosprawność sprzężona" nie spełniali uczniowie, którzy oprócz orzeczenia poradni psychologiczno-pedagogicznej stwierdzającego niepełnosprawność umysłową, posiadali również orzeczenia zespołu do spraw orzekania o niepełnosprawności lub dokumentację medyczną potwierdzającą przewlekłe choroby. Organ stwierdził, że szkoła nieprawidłowo klasyfikowała uczniów do kategorii uczniów z niepełnosprawnością sprzężoną opierając się na "obserwacjach własnych potwierdzonych rozmowami z uczniami, ich rodzicami okazującymi stosowną dokumentację medyczną".