Wyrok NSA z dnia 5 marca 2013 r., sygn. II GSK 2270/11

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Gabriela Jyż (spr.) Sędzia NSA Małgorzata Korycińska Sędzia NSA Janusz Zajda Protokolant Ewa Czajkowska po rozpoznaniu w dniu 5 marca 2013 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej J. O. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Ł. z dnia 10 czerwca 2011 r. sygn. akt I SA/Łd 581/11 w sprawie ze skargi J. O. na decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia [...] marca 2011 r., nr [...] (Nr sprawy: [...]) w przedmiocie umorzenia należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Ł

Uzasadnienie

Zaskarżonym skargą kasacyjną wyrokiem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Ł. oddalił skargę J.O. na decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia [...] marca 2011 r. w przedmiocie odmowy umorzenia należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne.

Relacjonując przebieg postępowania Sąd I instancji podał, że w dniu 15 grudnia 2010 r. skarżąca wystąpiła do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z wnioskiem o umorzenie zaległych składek. Prośbę umotywowała swoją trudną sytuacją zdrowotną i brakiem środków finansowych umożliwiających spłatę zadłużenia.

Decyzją z dnia [...] stycznia 2011 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmówił J.O. umorzenia zadłużenia tytułu składek na: ubezpieczenia społeczne za okres 03/2002, 05/2002-03/2004 oraz odsetek za zwłokę; ubezpieczenie zdrowotne za okres 01/2002-09/2002, 11/2002-03/2004 i odsetek za zwłokę oraz kosztów upomnienia; Fundusz Pracy za okres 03/2002, 09/2002-03/2004 oraz odsetek za zwłokę. W uzasadnieniu swojej decyzji organ wyjaśnił, że w przypadku skarżącej nie została spełniona przesłanka nieściągalności określona w art. 28 ust. 2 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jednolity: Dz.U. z 2009 r., Nr 205, poz. 1585 ze zm.), dalej: ustawa o systemie ubezpieczeń społecznych, gdyż wnioskodawczyni uzyskuje dochody z tytułu świadczenia rentowego, którego wysokość pozwala na prowadzenie skutecznej egzekucji. Wskazano, że Zakład nie kwestionował faktu, że sytuacja finansowa i zdrowotna skarżącej jest trudna i, że w jej przypadku zachodzą przesłanki, które dawałyby podstawę do umorzenia zadłużenia na podstawie art. 28 ust. 3a ustawy, bowiem skarżąca utrzymuje się z renty w wysokości 627, 68 zł, dodatku mieszkaniowego w wysokości 128,95 zł i zasiłku na dożywianie w wysokości 60 zł miesięcznie, potrącenia egzekucyjne z renty wynoszą 156,92 zł, co powoduje że do wypłaty pozostaje kwota 396,27 zł. Skarżąca nie ma nikogo na utrzymaniu, nie posiada majątku i zobowiązań finansowych (poza spornym zadłużeniem wobec ZUS), wydaje na utrzymanie mieszkania (łącznie z opłatami za media) kwotę 167,30 zł i na leki 130 zł miesięcznie, nie może pracować z uwagi na stan zdrowia, jest po kilku operacjach. Organ wyjaśnił, że nie ma obowiązku umorzenia należności nawet wtedy, jeżeli w sprawie występują okoliczności świadczące o spełnieniu określonych przepisami przesłanek i nie może z instytucji umorzenia czynić powszechnie stosowanego środka prowadzącego do zwolnienia płatnika z obowiązku opłacania składek.